Fotomatón
Ana e os lobos

A este BNG de hoxe, tan apracible, xa non se lle pode escribir unha novela negra. O espectáculo de Amio queda lonxe e desapareceron as navalladas, todo son risas. O seu presente parécese máis a un deses telefilmes alemáns dos domingos pola tarde, con xente guapa practicando mindfulness, paisaxes de postal e mesas ben servidas.

Gran parte dese mérito, traducido na imaxe feliz e esponxosa que transmiten agora, correspóndelle a Ana Pontón, que sen deixar de ser aguerrida coa dereita exerce un talante luminoso e nada acuartelado, contrario á estampa clásica do camarada sempre ofendido. Coma se fose quen de indignarse e petar na mesa cando se precisa, pero sen que se lle derramen os vasos, con fineza de acróbata. As enquisas están moi a gusto co estilo Pontón.

Que haxa opinadores madrileños pensando que temos un xestor jeltzale ao mando da Xunta, desencadeado de Xénova e medio nacionalista, explica ata que punto somos unha rexión amazónica para a política española

Á líder do BNG nótaselle que sabe esperar, unha virtude que é ouro puro nestes tempos ansiosos. Porque agardar con paciencia, esa arte tan delicada, supón pelexar coa tentación dun precipicio. E porque esperar doe. Escribiu Roland Barthes en Fragmentos dun discurso amoroso que a fatal identidade de quen ama non é outra cousa que ese “eu son quen espera”, e os nacionalistas son expertos na cruz do namorado que leva media vida agardando pola patria, que está sempre ausente, en mans dun cabaleiro de dereitas. Quen non sabe esperar acaba por destruírse, e o BNG non sempre ten agardado por Galicia no papel de amante paciente. Pero con Ana Pontón, ese Bloque atribulado polos fracasos sabe xogar mellor as súas cartas. Como se estivese inspirado por unha fatiga que lle indica xusto o que non se debe facer, segundo apunta Peter Handke no seu Ensaio sobre o cansazo.

Que haxa opinadores madrileños pensando que temos un xestor jeltzale ao mando da Xunta, desencadeado de Xénova e medio nacionalista, explica ata que punto somos unha rexión amazónica para a política española. Contra ese disfrace de Feijóo vai ter que pelexar Pontón con toda a súa artillaría, pero tamén contra algúns atacantes que semellan sacados de Ana y los lobos, aquela alegoría antifranquista de Carlos Saura. Señores de orde aos que lles puido resultar proveitosa para medirlle o lombo á esquerda rupturista e agora advirten nela unha intrépida Uma Thurman en Kill Bill, disposta a asaltar os ceos de San Caetano mentres soa Malagueña salerosa dende Ortegal ao Miño. Debaixo desas dúas cellas de Ana Pontón brillan uns ollos en busca dun país que o BNG aínda non atopou. Desta vez hai máis electricidade.