Opinión
Camiño de Tosar

Prodúcese con Luis Tosar un estraño fenómeno cando aparece brillando polas pantallas dos cines. Tardas en recoñecer o personaxe porque sempre pensas que estás vendo un amigo desarmado polo éxito. Coma se aínda conservase aquel punto de escepticismo dos tempos en que te colgabas do seu hombro mentres lle dicías, antes de pedir o último whisky, que algún día coleccionaría Goyas. E porque ás veces semella que o xigante Tosar non interpreta, senón que nos convence de calquera cousa sen deixar de ser un señor de Cospeito. Confírmase esta virtude esotérica nunha secuencia de Quien a hierro mata na que consegue rir e chorar con inquietante naturalismo, todo á vez, sen que María Vázquez se decate, debuxando un xesto para o que aínda non se inventou nome.

Só un actor da súa altura resultaría crible para interpretar ese Apalpador difuso que lle trouxo os agasallos ao teu sobriño sen quitar o puño americano

Exhibe Tosar unha calvicie referencial, unha alopecia fachendosa e consciente, non como as cabezas rasuradas de Jason Statham ou Woody Harrelson. E hai na pelame que aínda conserva unha mensaxe de resistencia á que axudan o frondosísimo bosque facial e unhas cellas que son velcro puro. Falamos dunha calvicie felizmente retro que o vencella a mitos do fútbol dos oitenta coma Johnny Metgod ou o Tato Abadía, crismas heroicas de cando os xogadores parecían sindicalistas do metal e non concursantes de First Dates. Todo isto lle outorga ao noso home un aire pijoapartesco, de canalla que baixa do arrabalde en moto para meterse na festa de Cayetana Álvarez de Toledo e indignarse se non queda cervexa.

Recoñécese no actor unha proverbial ambigüidade que o habilita tanto para papeis de home abrazable, traballador honrado e pai de familia, como para interpretar tipos atravesados e delincuentes a tempo completo. Son múltiples os significados que sabe darlle aos seus personaxes, domina con tanta mestría a arte do matiz e o xogo de contrarios, que só un actor da súa altura resultaría crible para interpretar ese Apalpador difuso que lle trouxo os agasallos ao teu sobriño sen quitar o puño americano. Hai anos, en definitiva, que o noso home é un xénero cinematográfico. Peregrinamos aos cines para ver unha de Tosar, sempre garantía de éxito, e non precisamos un coach emocional para adiviñar que fixemos o correcto.