Opinión
Ata sempre, comandanta!

Coa miña memoria e as miñas verbas
eu quero tecer soños,
quero voar coas ás das utopías.
Sentir que diante da dor allea
non aniñou en min a indiferencia.

A Historia que cambia as cousas tamén se escribe con trazos pequenos, mesmo dende a cociña dun piso Compostelán. Os trazos de Luz tremían pero eran teimudos e con eles escribía un poema cada día. Porque Luz loitaba coa palabra. Transmitindo todo aquelo que xa antes lle transmitiron a súa nai e a súa avoa. Elas, sempre presentes no seu relato, como a figura de Rosalía, que sempre levaba colgando no seu peito, moi pretiño do corazón.

E así, Luz foi tecendo un fío invisible entre amigas e camaradas, un fío de la violeta cheo de vivencias que foi depositando en nós como se foran semente. O mesmo fío de la co que teceu todos eses porquiños cos que nos foi agasallando. Agora cando miro o meu, non podo evitar un sorriso. Que mítica eras, Luz!

Referente feminista, muller loitadora, comprometida coas causas xustas e con Galicia. Viviu as realidades máis duras do século XX, por ser muller, por ser roja, por ser pobre. A súa vida foi tan fascinante como o foi ela. Luz era unha punky, inamovible nos seus ideais e no seu discurso. Unha muller que a pesar de ter vivido as peores miserias chegou ao final da súa vida coa súa enerxía adolescente e co seu espírito de loita intacto. Conectaba coas xeracións novas cun discurso cheo de esperanza e co sorriso pícaro dunha nena. Unha nena que berra: o pobo vencerá!

Imaxino que agora estará escribindo poemas xunto á súa adorada Rosalía, debatendo con Fidel Castro e co Che Guevara, tomando unha cunca con Castelao e abrazada por fin a súa avoa e a súa nai.

Luz non quería tristeza cando chegase o seu desnacemento, quería unha festa. Así o deixou dito. Recollemos o teu fío, mestra, para seguir tecendo xuntas soños e utopías.

Quedas en nós. Co sorriso e o puño en alto, imos celebrarte sempre.