O Salto Galiza
Cando os pasamontañas estaban extensamente permitidos

Atención ao caso empírico: Non teño mascarilla, pero prepárome para ir ao supermercado. Aducido polo pánico colectivo decido taparme a cara como nunca antes o fixera para saír á rúa. Póñome un pasamontañas negro, un gorro e as gafas de sol (que non falten). Síntome un incógnito. De camiño ao supermercado miro ao meu ao redor e resulta que hai outras persoas de incógnito. Sinto que a xente me mira con gratitude. Deben pensar “mírao, canta consciencia, que bo cidadán, todo tapado”. Quizais non, quizais pensan “mira este fracasado que non ten nin para mercar unha mascarilla”. Quizais non pensan nada e móntome o ‘peliculón’. O confinamento é o que ten. O caso é que chego ao supermercado e toca facer cola na porta. Somos 5 persoas esperando. Situámonos nun punto distinto da beirarrúa, calculando internamente a cantos metros temos ao resto de incógnitos. A xente vai entrando e pronto será a miña quenda, que nervios. Síntome como cando, con 14 o 15 anos, esperaba a que o porteiro da discoteca me dera o ‘OK’ para entrar. E por fin chega ese momento. Entro ao supermercado pensando que o meu disfrace protector será o máis auténtico. Pero “nanai”. Ao dobrar o primeiro corredor atópome de fronte cunha muller que leva un casco integral e toda a roupa precintada con celo industrial. Nivel DEUS. Xiro rapidamente á miña esquerda e ao final do corredor vexo a un home de costas. Xírase e vexo que leva unha máscara desas que usan os antidisturbios cando reparten estopa e tiran gases lacrimóxenos e un gorro moito máis estupendo que o meu. Mírame e sorrí. Será un deles. Decido ir buscar as cousas que me faltan e diríxome á caixa. Alí espera unha persoa que me mira fixamente. Dime que vou moi ben protexido. Nunca me felicitaran por ir cun pasamontañas, isto empeza a gustarme. Vexo que as súas mans tamén están cubertas cunhas luvas así que lle agradezo o seu esforzo diario e diríxome á saída. Unha vez na rúa crúzome con eses incógnitos que están esperando, controlando atentamente a distancia co resto de incógnitos. Cando subo coa compra a casa fico pensando no absurdo deste mundo. Se fai dous meses aparezo no súper cun pasamontañas (polo frío) tomaríanme por atracador e hoxe, sen dúbida, son un cidadán exemplar.

Este relato chegounos desde Barcelona da man de Quico Montañez Carbonell. Xa sabes que podes enviar o teu a osaltogaliza@gmail.com co asunto “Un Salto de Contos”, ou como mensaxe privada ao noso facebook!