Balea Cultural
‘The Final Cut’: o disco esquecido de Pink Floyd

Pese a ter debutado no número un das listas de vendas no Reino Unido, algo que non conseguiran nin The Wall nin o Dark Side of the MoonThe Final Cut é considerado en boa medida un álbum menor de Pink Floyd.

The final cut
Portada de 'The Final Cut', realizada por Roger Waters.
BALEACULTURAL.NET
2 feb 2019 12:08

The Final Cut, publicado en 1983, é o duodécimo disco lanzado pola banda británica Pink Floyd, e a miúdo considerado un dos seus traballos menos interesantes. Este álbum tivo a difícil tarefa de dar continuidade ao enormemente exitoso The Wall catro anos despois, o maior descanso entre discos que se tomaran Pink Floyd ata o momento. As espectativas eran moi altas e para moitos o álbum non estivo á altura, porén hai razóns de sobra para seguir lembrándose de The Final Cut.

Balea Cultural
‘Kid A’, un novo paradigma
O cuarto disco de Radiohead cumpre 18 anos manténdose como un dos discos máis interesantes e influíntes do séxulo XXI.
Para comprender axeitadamente este disco é preciso coñecer o contexto da banda a comezos dos anos 80 así como o contexto político e social no que foi composto. Eran anos convulsos en todos os sentidos. En 1979 Roger Waters despedira a Richard Wright, o teclista da banda alegando que non estaba a realizar aportes criativos; ao mesmo tempo o guitarrista David Gilmour sentíase cada vez menos interesado polas composicións conceptuais con contido político de Waters. A todo isto sumouse que o propio Waters non quedou nada satisfeito co resultado da adaptación cinematográfica de The Wall, que sería estreada en 1982: soamente un ano antes da publicación de The Final Cut. De feito nos primeiros momentos de composición destas cancións, Waters pensaba empregalas dentro do filme mais, a medida que foi avanzando o proceso de traballo, estas novas pezas foron gañando unha identidade propia distanciándose da narrativa de The Wall. O título que se barallou nun primeiro momento, Spare Bricks, que facía referencia directa ao traballo anterior, foi abandoado por The Final Cut.

O proceso de composición deste disco tamén coincidiu co inicio do goberno da conservadora e ultra-liberal Margaret Thatcher no Reino Unido. Estes primeiros anos da década dos 80 estiveron moi marcados por unha forte crise económica, unha crecente inflación e unhas altas cifras de desemprego que viñan marcadas pola constante deslocalización de empresas. Encadrada dentro deste contexto, no ano 1982 deu comezo a guerra das Malvinas. Este conflicto bélico, que enfrentou o Reino Unido con Arxentina pola soberanía sobre uns arquipélagos austrais situados fronte á Terra do Fogo —ocupados polos británicos en 1833—, saldouse con case mil mortos.

Roger Waters, que perdera a seu pai durante a II Guerra Mundial, sentíu este novo conflito armado como unha traición, e este sentimento marcou a orixe definitiva do concepto que engloba as cancións que conforman este The Final Cut. Subtitulado como Requiem for a Post-War Dream, Waters concebiu este novo traballo como unha obra que, se ben funcionaría como unha continuación lóxica das ideas presentadas previamente en The Wall, criticaría de maneira moito máis directa e explícita as políticas económicas de Thatcher, así como o belicismo e as actitudes imperialistas que amosou no conflicto das Malvinas. Tal e como expresou o propio Waters “The Final Cut tratou sobre como —coa introdución do Estado do Benestar— sentimos que avanzabamos cara a algo semellante a un país onde todos coidaríamos os uns dos outros… Mais vin todo eso cincelado, voltando a unha sociedade case Dickensiana baixo Margaret Thatcher. Sentín entón que o goberno británico debería ter seguido vías diplomáticas en lugar de humillarse no momento en que esas forzas especiais chegaron ao Atlántico Sur”.

O proceso de composición do disco coincidiu co inicio do goberno da conservadora e ultra-liberal Margaret Thatcher

O resultado deste enfoque conceptual foron unha colección de doce novas cancións cunha duración total de 45 minutos. Se ben, atendendo á temática, seguía a ser un traballo moi ambicioso, este disco amosaba unha instrumentación moito máis comedida do que era habitual para Pink Floyd nos álbumes anteriores. Moitas das pistas non empregaban moito máis que un piano ou unha guitarra acústica e orquestracións de acompañamento. En certa medida foi considerado por moitos un disco de Roger Waters en solitario máis do que un álbum de Pink Floyd: non aparecen xa os teclados de Richard Wright e o os solos de guitarra de David Gilmour —pouco motivado pola dirección que estaba a seguir a banda— aparecen de maneira moi esporádica. Sen dúbida hai cortes que recordan por completo ao son clásico da banda como Your Possible Pasts, The Hero’s Return ou a enérxica Not Now John. Sen embargo tamén é bastante certo que durante grande parte de The Final Cut escoitamos composicións nas que interviron principalmente Waters e o produtor Michael Kamen, e nos créditos o disco aparece asinado como un álbum escrito por Roger Waters e interpretado por Pink Floyd.

Por estas razóns, The Final Cut é considerado en boa medida un álbum menor —menos interesante que os seus predecesores— pese a ter debutado no número un das listas de vendas no Reino Unido, algo que non conseguiran nin The Wall nin o Dark Side of the Moon. Mais se ben este disco pode parecer máis o inicio da carreira en solitario de Roger Waters, trátase sen lugar a dúbidas dun moi bo disco de Roger Waters. O contido político que achamos en The Final Cut funciona como unha interesante crónica do inicio do mandato de Margaret Thatcher desde unha perspectiva crítica. Por outra banda esta será a última ocasión na que poidamos escoitar a Waters e Gilmour xuntos nunha grabación de Pink Floyd. Esta estivo ademáis excepcionalmente producida, incorporando constantes efectos de son perfectamente integrados, que conectan as cancións e as dotan dunha forte compoñente cinemática. The Final Cut é un traballo que está lonxe dos mellores lanzamentos de Pink Floyd mais non por iso deixa de ser interesante. Máis de tres décadas despois do seu lanzamento aínda hai razóns de sobra para voltar escoitar este disco que ficou esquecido por moitos: escurecido pola longa sombra dos seus predecesores.

Informar de un error
Es necesario tener cuenta y acceder a ella para poder hacer envíos. Regístrate. Entra na túa conta.

Relacionadas

Música
Festivales Kneecap, Last Tour y el mercado de la protesta
La presencia del grupo Kneecap en el BBK Live desata un debate sobre la instrumentalización de la protesta política en los macrofestivales y las contradicciones del modelo cultural dominante.
El Salto Radio
EL SALTO RADIO Da La Nota: la música como herramienta de emancipación
El programa musicosocial, nacido en Lavapiés, cumple diez años brindando formación y acompañamiento psicológico a niñas, niños y jóvenes.
Rap
Los Chikos del Maíz “La música urbana está llena de fachas y votantes de Vox”
Tras un fin de gira accidentado, Toni y Nega dan una tregua indefinida a su proyecto con dos conciertos en Madrid. Horas antes de llenar la sala en la primera cita, visitan la redacción de El Salto.
Medio rural
Medio rural A esperanza da xestión colectiva fronte ao espolio: os comuneiros de Tameiga contra o Celta
Mentres varios proxectos industriais tentan privatizar e destruír os ecosistemas galegos, algúns grupos de veciños e veciñas organizadas fan oposición social construíndo alternativas comunitarias. Ás veces, tamén gañan ao xigante.
Ourense
Ourense Ourense organízase para loitar contra patrullas de extrema dereita nos barrios máis empobrecidos da cidade
A veciñanza e os movementos sociais responden ao discurso do medo promovido por Frente Obrero e sinalan a súa estratexia de criminalizar a pobreza e sementar odio en contextos de exclusión e abandono institucional.
O Salto medra contigo
Crowdfunding O Salto Galiza abre un crowdfunding para empapelar Altri
Queremos investigar os responsables políticos e empresarias do que podería ser o maior atentado ambiental da historia recente de Galiza.

Últimas

O Teleclube
O Teleclube 'O Teleclube' alucina no deserto con Óliver Laxe e 'Sirat'
Laxe leva o seu cuarto premio de Cannes, esta vez en competitición, polo seu novo filme que explosiona na gran pantalla.
A Catapulta
A Catapulta O tempo, o espazo e a poesía de Estíbaliz Espinosa
A poeta visita A Catapulta para conversar sobre o seu traballo e a súa traxectoria literaria

Recomendadas

Feminismos
Feminismo Dous anos sen reparación tras sufrir lesbofobia nun Rexistro Civil de Pontevedra cando ían inscribir a seu fillo
Un funcionario negouse a inscribir ao fillo de Antía e a súa parella. Un erro de redacción na lei trans está detrás dos argumentos que o funcionario esgrime para defender a súa actuación.
Culturas
Erika Lust y Sara Torres “El deseo tiene una potencia inagotable para transformar la realidad si lo liberamos de las normas”
Sexo, deseo o ética del placer son algunos de los temas que hilan la escritora Sara Torres y la productora de cine porno Erika Lust en ‘La abundancia del deseo’.
Medio ambiente
Medio ambiente Iberdrola proxecta un parque eólico que pon en risco un dos maiores xacementos fortificados de Galiza
A Xunta vén de declarar a utilidade pública para o parque eólico Castro Valente, a pesar de que a súa construción está suspendida cautelarmente polo Tribunal Superior de Xustiza de Galicia.