En Marea
Quero a cabeza de Paula Quinteiro

Non hai reunión de vellos camaradas en que algún non lembre unha anécdota do meu amigo H. Durante unha cea, o H. miraba de esguello a última croqueta que quedaba na bandexa. Ata que, tras un intre de meditar, se decidiu, colleu un coitelo, cortouna pola metade, comeu unha parte e deixou a outra. Poucos minutos despois, coa admirable destreza dun cirurxián, cortou de novo separando a metade da metade, comeuna e deixou a fracción restante. Cando ía facelo por terceira vez, alguén díxolle burlón: “Pensas chegar até o átomo?”.

Algúns dos incombustibles secundarios da política galega lembran demasiado á croqueta do meu amigo H. Protagonistas de escisións de escisións, que foron á súa vez escisións doutras escisións, cabalgando dunha sigla a outra no que sería unha nova versión das “portas xiratorias”, recitan o seu cada vez máis extenso responso de fracasos dos cales nunca son responsables, autonomeadas vítimas de purgas, conspiracións e incomprensións en que os malos sempre son os outros; os egoístas, os outros; os intolerantes, os outros. E aí seguen, eternos, facendo do fraccionamento e da discordia a característica máis definitoria da súa traxectoria política que sería, en verbas de Sebald, unha “Historia natural da destrución” e en verbas de Siniestro Total un “pueblos del mundo, escindíos, dejad que continúe la evolución...” De feito, cando falan de buscar a “unidade” poderiamos dubidar se están a referirse ó UN primordial, ó mínimo indivisible da materia. Cabería preguntarlles tamén: “Pensas chegar ate o átomo?”.

Hoxe, son estes estudosos da división molecular os que sosteñen e alentan unha desapiadada campaña de acoso contra a deputada Paula Quinteiro, utilizando como coartada uns feitos que sorprenden pola súa insignificancia. Quinteiro viuse implicada nun banal suceso nocturno. Ó parecer un policía tratou con agresividade inxustificada unha das persoas que a acompañaban e ela intercedeu mostrando a súa acreditación. Sobre a persoa agredida non recaeu ningunha acusación nin investigación posterior. O pasar dos días non trouxo novos datos que alimentasen o “escándalo”. Ó contrario, foron chegando informacións que cuestionaban o proceder do axente.

Non había máis combustible para manter o caso ata que chegaron os pirómanos dos propios compañeiros e compañeiras de Paula Quinteiro.

Se hai outro exemplo mellor de tonto útil estou aberto a escoitala. De entre todos, mención especial ás delirantes palabras de Beiras, quen afirmou que Quinteiro deixara “de actuar na sociedade como persoa que representa a xente máis agredida deste país”, cousa que el debe facer “full time”.

Demencias á marxe, que tería que ter feito Paula Quinteiro? Deixar que a policía acosase alguén que xulgaba inocente? Fuxir de alí disimuladamente? Iso sería máis digno? Ocultar a súa condición de deputada para que logo se lle puidese acusar tamén precisamente diso? Por máis que me esforzo non son capaz de atopar conflito ético no seu comportamento. Como moito, e sería moi discutible, podería aceptar unha certa inxenuidade ou falta de experiencia. Mais non é desproporcionado que isto sexa suficiente para pedir a súa dimisión?.

Noutras ocasións foise bastante máis magnánimo con estes pecados. No debate electoral das pasadas eleccións, Villares ofreceu unha imaxe pobrísima, a anos luz de Ana Pontón e competindo coa representante de Ciudadanos por ser o peor da noite. As súas prestacións foron tan mediocres que ata os seus defensores tiveron que desculpalo pola súa “falta de experiencia”. A súa impericia si tivo unha consecuencia moi transcendente no resultado electoral. Mais non houbo dimisións. Semella que para unha muller nova rexen outros baremos que non rexen para homes ben relacionados. Por outra banda, a un espazo tan masculinizado como En Marea -que lle deixou ó BNG o honor de presentar a primeira aspirante á presidencia muller- a guinda que lle faltaba era botar con malas artes unha muller para, saltando a paridade, incluír a un home.

O colmo do fariseísmo foi o cínico correo electrónico que enviou o Consello das Mareas no cal se xustificaba a petición de dimisión polo ruído mediático que eles mesmos contribuíran a engrandecer. Mentres enumeraban as grandes virtudes da deputada e o “inxusto” da súa situación deixaban caer que non actuara con limpeza nin rectitude e que non era aceptable que puidese desfrutar de “privilexios” pola súa condición. Supoño que se refiren ó privilexio de ter regueifas coa policía. Se chego saber que se gozaban de tales prebendas, eu mesmo me tería presentado ás primarias de En Marea.

Primarias, por certo, que dotan ó mandato cidadá de Paula Quinteiro dunha lexitimidade da cal non pode gabarse o Consello das Mareas que pide a súa dimisión. As miles de persoas que participaron nalgúns dos procesos polos cales chegou a ser deputada, referendado o seu nomeamento por máis miles aínda de votantes nas eleccións, contrastan moi vivamente coa total falta de lexitimidade deste Gran Sanedrín que é o Consello das Mareas. Este órgano foi elixido nunha asemblea, o Plenario, en que sería máis xusto contar os seus asistentes por ducias que por centos. No Plenario non participa nin un só dos referentes dos espazos do cambio e convértese unicamente nunha ocasión para que Beiras, ante un paraninfo semibaleiro e para uns cantos militantes anónimos, lles rife a todos os demais por non estar onde el ordena que hai que estar.

Incluso os alcaldes das tres cidades foxen como da peste dun organismo do cal aínda se espera a primeira palabra sobre a situación de Galicia e dos galegos e que só serve para mostrar disputas permanentes. Non resulta estraño que cargos electos que basean o seu día a día en tecer complicidades e consensos non queiran ser relacionados con espazos que unicamente xeran camorra. Tampouco resulta estraño que estean molestos co modo de tratar este asunto que, a día de hoxe, ten como único logro ensuciar o nome dunha deputada, exhibir de novo divisións e deixar unha vez máis a Villares en evidencia, e facer patente a súa condición de monicreque e cadáver político. Chantaxeado e obrigado polos seus apoios no Consello, a súa ridícula intervención no Parlamento pedindo “a título persoal” a dimisión de Paula Quinteiro e anunciando, supoño que tamén a “título persoal”, unha consulta ás bases mostran ben ás claras que os verdadeiros motivos deste caso son xa unicamente o rancor e a carraxe, levados ó paroxismo da insensatez. Por certo que unha consulta ós propios para pedir a dimisión dunha compañeira non debe ter equivalente na historia mundial da política. Só por iso, porque as novas xeracións poidan estudiala nos libros como exemplo das enlouquecidas automutilacións da esquerda, debería facerse, sempre que, de perder, todos os seus promotores tamén dimitan e desaparezan para sempre.

Cando comecei este artigo pensaba falar da superioridade moral da esquerda; da asunción duns límites éticos tan esaxeradamente desproporcionados que, máis que colaborar en limpar a vida política, o único que serven é para crear conflitos estúpidos. Mais este caso nada ten que ver con iso. As palabras “moral” e “ética” están completamente fora de lugar nun asunto que non mostra máis que miseria, cainismo e unha absoluta falta de escrúpulos que se fai obscenamente patente cando mesmo algunhas persoas son capaces de alimentar –ata con filtracións- o noxento argumentario de La Voz de Galicia e do PP. Isto debería incapacitalas de por vida para formar parte dun proxecto político que se teña por decente.

Os que defenden a Paula Quinteiro e senten indignación por esta ruín cacería, non pecan de inxenuidade? Con quen pensaban que estaban a tratar? Habería que lembrarlles a parábola da ra e do escorpión, cando este di: “É a miña natureza”.

Así, a pelexa descarnada por adquirir vantaxes nas súas liortas internas xustifica o dano que se lle poida causar a un proxecto colectivo. O que non é de estrañar cando non se mantén lealdade a ningunhas siglas, pois ó cabo, mudan cada pouco segundo a persoal conveniencia. Unha das consecuencias da chamada “nova política” que pronto se fixo evidente para os máis astutos, é que é máis sinxelo optar a cargos de poder canto máis pequeno é o grupo ó que se representa. En aras da “confluencia” son precisamente as siglas unipersoais as que proporcionan mellores posibilidades de acceder a un cargo.

Isto explica por que grupos con nomes descoñecidos para a maioría dos galegos, están tan esaxeradamente sobrerrepresentados nestes órganos de poder da “política do cambio” achegando incluso deputados ó Parlamento. Exactamente, que representatividade teñen estas persoas? O presumible substituto de Paula Quinteiro encabeza unha formación da cal non se coñecen outros militantes. Non cuestiono a valía de ninguén, -e neste caso concreto, menos aínda- mais persoalmente teño máis confianza nas persoas que son capaces de participar en proxectos de construción colectivos, asumindo todos os problemas e conflitos que se producen na diversidade, que nas que necesitan construír partidos á súa medida. Paula Quinteiro non só foi votada pola cidadanía en eleccións senón que foi capaz de competir con éxito en Podemos, un espazo complexo e conflitivo, no cal moitísimas outras persoas tiñan tamén as súas lexítimas ambicións.

Na vella política, os participantes en escisións e rupturas estaban condenados á irrelevancia. Hoxe, son precisamente estes que historicamente teñen demostrado máis incapacidade para permanecer en proxectos colectivos os privilexiados deste modo “consensuado” de organizarse. E precisamente a falta de apoios é a súa principal vantaxe, ó non ter que competir contra ninguén, aparecendo maxicamente nos órganos de decisión por obra e gracia da “confluencia”.

Nun dos seus monólogos para o mundo, Beiras falaba non hai moito “das castas”. Pero precisamente a definición de casta encaixa moi ben coa traxectoria deste tipo de persoeiros descoñecidos para o gran público que levan toda unha vida nos bastidores da política, sen representar nin siglas nin proxectos máis aló do seu propio proxecto persoal. E que pese a todo o seu historial de fracasos aí continúan falando de ética con tan pouca ética. Hoxe non somos capaces xa de lembrar as razóns que se aduciron para xustificar as escisións do pasado máis aló dos intereses persoais duns e doutros. Eran tan banais que non deixaron pegada na historia como banal é hoxe o ridículo pretexto do caso de Paula Quinteiro. O único que pasou a historia foi a extinción deses proxectos que un día soñaron con ser maioritarios e inclusivos. Quizais a algúns habería que lembrarlles outra estrofa: “Procura extinguirte con clase y dignidad: piensa en el museo de Historia Natural”.