Fotomatón
Feijóo na hora da sobremesa

A Feijóo véselle feliz co espectáculo da polarización que cada día retransmiten os medios do estado. Nótaselle unha gran ledicia na faciana cando alguén sobe o volume dos ruídos no Congreso, tan lonxanos dese aire de xestor new age que explota nas entrevistas alén Padornelo. Hai tempo que o ascendente de Feijóo entre algúns altofalantes da progresía española se explica pola furia ambiental que comandan os Casado, Álvarez de Toledo ou Ayuso, a priori máis bravos e ultradereitizados. Pode dicirse que o seu atractivo de estadista se alimenta con cada imprecación do tridente contra Sánchez, e algo de xeito teñen coa caricatura os que debuxan un xerente aseado nos Peares, tan contrario ás lameiras madrileñas. Pero resulta desconcertante que non lle vexan as costuras dese disfrace de señor comedido. Quizais porque apenas miran para nós.

Esa política de galiñeiro e os seus desmandos guerracivilistas faille gañar puntos a Feijóo entre os que botan en falta políticos “coma os de antes”, unha categoría bastante difusa que reparte moderación entre os sinalados, herdeiros do presunto señorío da Transición. En Chinatown, o filme de Polanski, políticos e edificios tornábanse respectables se chegaban a ser vellos abondo, e Feijóo está a volverse moi honorable e maduro grazas á asneira xuvenil do seu partido. Nese presidente que se presentou durante a pandemia na TVG á hora do xantar, tan administrador e dixestivo, notouse a satisfacción de sentirse elevado pola guerra e a mediocridade. O Feijóo rei da sobremesa, gardián das esencias dunha Galicia en calma, deixou claro que será un gran candidato á Xunta para gobernar a súa carauta. O resto xa o irá vendo.

Nese presidente que se presentou durante a pandemia na TVG á hora do xantar, tan administrador e dixestivo, notouse a satisfacción de sentirse elevado pola guerra e a mediocridade

A Feijóo descubrímolo hai tempo perdendo os papeis cando un reporteiro gráfico lle preguntou pola situación dos medios públicos galegos e as denuncias de #DefendeAGalega. Pero en realidade, non os perdeu. Eran folios e golpeounos contra o seu atril apertando a mandíbula, cos ollos musgados, e despachando a pregunta cun aire nada centrista, máis próximo a un Joe Pesci enfurruñado. A eliminatoria estaba aberta. Agora véselle máis tranquilo, co vento zoando ao seu favor nas enquisas, sabendo que nun días agochará as siglas do seu partido e se presentará en campaña cun modelo que aquí coñecemos de vello. Un disfrace de superintendente enxaboado co que nos anunciará que na súa Galicia de sobremesa todo segue baixo control. O 12 de xullo hai baile de máscaras.

Ana e os lobos

Diego Ameixeiras

4

Fotomatón

Ana e os lobos

Diego Ameixeiras

4

Á líder do BNG nótaselle que sabe esperar, unha virtude que é ouro puro nestes tempos ansiosos.