Opinión
Jácome prefire a Faulkner
Gonzalo Jácome chegou ao bastón de mando sen mudar a súa antiga pel. Non entra nos seus cálculos proxectarse coma un político de última xeración, aséptico e modelado para os escaparates informativos.

A historia constata a vixencia dunha propensión rexoubeira na xenética auriense, con ampla tradición literaria, que tende á deformidade tráxica. Trátase dunha resposta contra o estado das cousas que confirma a eficacia do humor como última trincheira dos humillados, circunstancia na que os ourensáns somos amargos tratadistas. Esa disposición á carallada permanente, non sempre ben entendida pola intelligentsia da AP-9, explica en parte as prácticas disparatadas da nosa política local, abondosa en casos insólitos. Porque en Ourense, xa o advertiu Blanco Amor, está mal visto permanecer demasiado tempo na gravidade. Pero a presenza de Gonzalo Jácome na alcaldía, poñámonos serios, demostra que ata esa lucidez nosa dos derrotados pode pasarse de freada.
Jácome chegou ao bastón de mando sen mudar a súa antiga pel. Non entra nos seus cálculos proxectarse coma un político de última xeración, aséptico e modelado para os escaparates informativos. A diferenza do seu predecesor Jesús Vázquez, máis atento ao estilismo, este autodenominado microliberal —nin vermello, nin azul: subidor de escaleiras— demostra a súa curiosa personalidade convencéndonos de que aínda hoxe está volvendo daquel magosto televisivo que o lanzou á fama alén das Burgas, exhibindo un aire de linyera trumpista que aínda se sorprende por poder mandar tanto. Amigo do espavento e da performance de serie Z, moderador catódico de si mesmo e baltarista desencadeado, na súa indignación mestura un escurantismo crónico cunha sorprendente fascinación por parques acuáticos e rañaceos.
A presenza de Gonzalo Jácome na alcaldía, poñámonos serios, demostra que ata esa lucidez nosa dos derrotados pode pasarse de freada
Pero a Jácome, sendo xustos, cómpre imputarlle o mérito de deixar coa palabra na boca a Risto Mejide, desaire moi aplaudido, ou a virtude de crear estraños significados involuntarios, imaxes de profunda polisemia. Cando o pasado nadal se fotografou coa figura do neno Xesús mutilado, houbo quen pensou estar asistindo a enésima extravagancia do señor alcalde, pero moitos adiviñamos na estampa unha homenaxe inopinada á nosa amada Socorrito, mártir das desautorizadas da Terra, esa coitada que aparece n'A esmorga apreixando un boneco esfarrapado contra o peito. Este ano celébrase o centenario da Xeración Nós, gloria auriense ás letras de Galicia. Atentos a Jácome, que aínda torcerá o fociño lendo O porco de pé. Coma o xigante Saza en Amanece que no es poco, quizais anuncie nun pleno que a súa verdadeira devoción é Faulkner.
Relacionadas
Para comentar en este artículo tienes que estar registrado. Si ya tienes una cuenta, inicia sesión. Si todavía no la tienes, puedes crear una aquí en dos minutos sin coste ni números de cuenta.
Si eres socio/a puedes comentar sin moderación previa y valorar comentarios. El resto de comentarios son moderados y aprobados por la Redacción de El Salto. Para comentar sin moderación, ¡suscríbete!