Fotomatón
Touriñán metido en fariña

Sobre o rostro de Touriñán descansa unha expresión cristalina, esa marca de bondade fartureira que se nota nos fillos das familias que levan séculos tratándose con produtos da casa, reticentes por natureza ao alimento procesado e incapaces para a carraxe. Non hai máis que ver a súa tendencia ao sorriso grande e ausente de dobrez, coma se levase posto nos beizos un neno preparado en calquera intre para saír ao recreo e vivir nun conto de Cortázar. Podemos asegurar que envolve a súa efixie un sentidiño tan extremo que deixa cadáveres de intransixencia ao seu paso, un esplendor razoable ao que só uns afortunados chegan sen máis esforzo que exercitando o secreto último da súa tenrura: non perdoarlle nunca un vaso de leite antes de se meteren na cama.

Pero exhibe tamén o noso home un distintivo vigor no emprego da retranca, ese método de coñecemento que alivia os corazóns circunspectos en caso de apuro, que é o estado natural dos galegos cando entramos en contacto con xentes de sequeiro. Esa retracción que nos pon a salvo os segundos suficientes para calibrar o ambiente na barra, medir as defensas do auditorio e trasladar unha réplica perfecta, un mísil á liña de flotación da unilateralidade. Enténdase que non se trata, en boca de Touriñán, dunha ironía lacerante ou abusiva: entre as súas calidades destaca sempre un carácter preventivo e unha chamada a revirarse polo simple pracer da autodefensa, sen que o sangue chegue ao río. Diríamos que sabe empregala coa famosa “abundancia xusta” da que falaba Lezama Lima.

Exhibe tamén o noso home un distintivo vigor no emprego da retranca, ese método de coñecemento que alivia os corazóns circunspectos en caso de apuro

Anda este rapaz de Culleredo metido ultimamente en fariña, volvendo enriba das táboas sobre aquela vizosa narcocultura, medio siciliana, coa que moitos conviviron chorando de risa ata a operación Nécora. Ten unha habelencia consumada, pensamos que innata, para transparentar un arquetipo tan de noso que abraia pola súa elocuencia antropolóxica e produce un agudo estrañamento, igual ca ese espello que nos devolve pola mañá unha imaxe de nós mesmos na que nos recoñecemos cun inconfesable embarazo. Consegue Touriñán deixarnos perplexos ante o seu debuxo satírico do que somos como cando Rafael Sánchez Ferlosio paseaba polos montes da súa infancia, sentíndose “un animal sen instinto e un home sen experiencia”. E leva sobre os ombros unha cátedra en alegría popular que nos fai a todos máis felices e lixeiros.

Camiño de Tosar

Diego Ameixeiras

Fotomatón

Camiño de Tosar

Diego Ameixeiras

Exhibe Tosar unha calvicie referencial, unha alopecia fachendosa e consciente, non como as cabezas rasuradas de Jason Statham ou Woody Harrelson.