Opinión
Unha fábula de luces incógnitas

“— De que falas? Un peón non pode moverse tres casas seguidas.

— E iso quen o di?”

Interrompendo a partida de xadrez de dúas personaxes, unha avelaíña cun deseño particular nas súas ás nace dunha flor e cae sobre o taboleiro. A neonata descobre que o todas as súas conxéneres marcharon do lugar hai tempo perseguindo unha luz estraña. Tamén ela marcha na procura do seu lugar no mundo, contra as advertencias dos xogadores de xadrez. Quen dixo que hai que obedecer as regras, que os peóns non atravesan tres casas seguidas e que unha avelaíña non atravesa o bosque, a néboa e o lago ata chegar á illa?

Esta é a premisa de Avelaíña e o camiño á illa (Antela Editorial, 2024), primeira obra de banda deseñada infantil de Bea Gregores. A historia é sinxela, acorde ás idades ás que o volume está dirixido, pero non por iso carece de profundidade. Mentres a protagonista intenta chegar á illa, o destino soñado que aínda non coñece, tópase con diferentes personaxes. Tópase, por exemplo, cunha muller inmensa que protexe un campo de flores empregando a súa saia de invernadoiro e deixando entrar algún refacho de vento. “Coidar algo non significa evitar todas as desgrazas”, explica. “Coidar é estar aí para axudar cando algo malo ocorra”. Tópase cun desfile de insectos e cuns paxaros que a queren comer. E tópase tamén cun home que, despois de atrapar unha estrela, se enfronta ao sabor agridoce de xa non ter un soño que perseguir.

Non obstante, o máis interesante de Avelaíña e o camiño á illa é o debuxo. As cores vivas e as ilustracións de natureza exuberante destacan nunha secuencia na que se aproveitan ben as posibilidades da viñeta non só como espazo narrativo, senón tamén como elemento artístico. Atopamos reminiscencias do cinema de animación, especialmente dos filmes de Estudo Ghibli, cos que Avelaína tamén comparte unha tendencia á incógnita que resulta especialmente atractiva. Spoiler: nunca sabemos por que o resto de avelaíñas marcharon, nin onde se dirixía a luz que perseguían, e a autora deixa o desenlace e procedencia doutras personaxes á imaxinación. Ao final, non hai fantasía sen unha néboa de misterio, cousa que moitas veces esquecemos ao dirixirnos a un público cativo. Gregores permítese acertadamente suxerir máis que contar en moitas ocasións.

Avelaíña e o camiño á illa chega a nós coma unha fábula de viaxes, insectos e luces misteriosas e resulta ser tamén unha historia de autocoñecemento e da busca do propio lugar no mundo na que se pon de manifesto que non hai camiños máis correctos que outros, e que en todos eles o destino é o que menos importa. A banda deseñada de Bea Gregores conta coa edición coidada de Antela Editorial, selo xa referente na literatura infantil en galego.