Opinión socias
Anatomía da indiferenza

Quizais a época que estamos a vivir poida explicarse polo que se permite e, sobre todo, polo que se intenta agochar.

A cultura sempre inquedou os que precisan súbditos no canto de cidadáns. Non porque sexa perigosa en si, senón porque ilumina o que queren manter en penumbra: o pensamento crítico.

A ignorancia non é un accidente; é unha ferramenta política. A cultura, en cambio, é unha arma de lucidez. Non berra nin impón, pero esixe pensamento propio. Obriga a dubidar, a ler entre liñas, a ir máis alá do que presentan como incuestionábel.

A cultura libera.

 É unha chave que abre portas oxidadas. É un mapa que revela camiños que preferían ocultar. É, como sociedade, a arma máis letal contra aqueles interesados en que a ignorancia impere as nosas vidas.

Rexeitan festivais na nosa lingua, desbotan o teatro que nace do país, negan apoio aos medios que comunican en Galego... 

Ignoran a creación que nos define e, en troca, financian espectáculos en linguas alleas, fartos de letras baleiras, feitos únicamente para entreter e lonxe de ofrecer o máis mínimo valor cultural.

A lucidez é o seu peor pesadelo.

Por iso cultivan unha sociedade distraída, saturada de información, de ruído, incapaz de ver máis alá do telexornal -que eles mesmos guionizan-.

Procuran agochar a cultura detrás da distracción permanente: o balbordo que aturde, a novidade efémera e a opinión prefabricada que suplanta o criterio intelectual.

A estratexia é vella: se o coñecemento se presenta como unha excentricidade, entón quen pensa fóra do guión convértese en obxecto de ludibrio.

Por iso —para eles— a cultura é perigosa.

Pero para nós, tórnase imprescindíbel. É a nosa defensa, a nosa liberdade, a nosa luz.

Érguete. Cuestiona, dubida, pensa.

Porque sen cultura non hai futuro, pero con ela non hai quen nos pare.