Opinión
UDC. Desfeita. Abolicionismo?

Desde unha defensa firme da liberdade de cátedra e da autonomía universitaria, o autor sinala algúns intereses que poden ocultarse detrás da campaña pola supresión das Xornadas sobre traballo sexual que se ían celebrar na Universidade da Coruña (UDC).

8M Coruña
Folga feminista na Coruña
Profesor de Dereito da UDC, foi organizador de actividades académicas sobre traballo sexual na mesma universidade.
16 sep 2019 12:00

UDC. Universidade da Coruña. Este é o nome da comunidade universitaria á cal pertenzo, que esta semana viu como se censuraba un seminario académico sobre traballo sexual, con importante presenza de mulleres dedicadas a esa actividade. Desafortunadamente, un bo número das persoas que demandaron a prohibición dese seminario nin sequera lograron escribir correctamente o nome da institución universitaria na que se ía celebrar (Universidad de Galicia foi seguramente a denominación máis divertida). Esa é a mellor mostra de que os membros da UDC vivimos unha pugna de poder que se xogaba en casa allea. Por desgraza, tampouco as promotoras do oportuno manifesto Por el derecho a debatir en la Universidad lograron ter en conta as voces da nosa comunidade académica, o que —dito sexa de paso— non contribuíu ao esforzo de quen estábamos intentando evitar a prohibición desde aquí ao lado.

Sentaron un precedente moi grave de desconsideración da liberdade de expresión e das liberdades académicas coas que teñen que estar comprometidas

Desfeita. A palabra máis escoitada estes dias a pé de rúa entre as persoas da UDC. Non é difícil fundamentar, como o teñen dito activistas moito máis acreditadas, que todo isto foi unha grande desfeita para os feminismos. Xunto a iso foi, sen dúbida, unha grande desfeita para a UDC, en particular para as súas institucións, incluídas aquelas que, como o CEXEF ou a Oficina para a Igualdade de Xénero, deben estar chamadas a loitar pola superación das brechas de xénero. Estas institucións non foron quen de atopar unha solución ante a agresiva campaña lanzada contra as xornadas sobre o traballo sexual que non fose unha decisión sancionadora, materialmente de censura, que afecta á parte máis débil, ás organizadoras. Non conseguiron evitar a incómoda imaxe de rexeitar unha actividade académica cando, nas mesmas semanas, se prestaban altofalantes para charlas de signo contrario, financiando a participación de persoas que estaban impulsando a campaña prohibicionista. Sentaron un precedente moi grave de desconsideración da liberdade de expresión e das liberdades académicas coas que teñen que estar comprometidas. Con todo, isto non é só un problema institucional. É unha desfeita para o conxunto da comunidade da UDC. Agás excepcións —a máis importante, o milleiro longo de persoas que asinaron unha petición pública contra a suspensión das xornadas—, non soubemos, non puidemos ou non quixemos evitar este grave menoscabo da condición da universidade como espazo de protección do debate libre de ideas.

Vivimos tempos convulsos, nos que é doado constatar que as riquezas dos pensamentos abolicionistas están sendo cada vez máis sometidas a unha metonimia

Abolicionismo? Como todo nos feminismos, o abolicionismo non ten sentido en singular. Os abolicionismos son, afortunadamente, plurais. Non obstante, vivimos tempos convulsos, nos que é doado constatar que as riquezas dos pensamentos abolicionistas están sendo cada vez máis sometidas a unha metonimia, á construción dun abolicionismo hexemónico ou realmente existente. O resultado, sinceiramente, ten pouco interese, pola vontade de pecharse nas cadeas do simulacro, sen maior conexión co real. O resultado non ten capacidade —nin, aparentemente, disposición— para responder ás preguntas que verdadeiramente importan, cuestións como por que ducias de mulleres nixerianas son encerradas anualmente nos CIE ou ducias de mulleres paraguaias son deportadas por ser traballadoras sexuais? Ou, por que despois de anos e anos de políticas de loita contra a trata envasadas en racionalidades abolicionistas os resultados —como amosa a recente memoria da Fiscalía Xeral do Estado— non superan o estadio da insignificancia?

A fase da crise política que habitamos desde entón está caracterizada por unha aposta do Partido Socialista de amosar que ten máis capacidade que os seus contendentes para levar a cabo a restauración

En realidade, o que vivimos na UDC nestes últimos días semella ter pouco que ver cos diferentes programas dos feminismos sobre a xestión das consecuencias, para as mulleres e para a sociedade, do traballo sexual/prostitución. Parece máis conectado con cuestións que desbordan por completo á comunidade da UDC e incluso aos propios feminismos. En xuño de 2018, cando Pedro Sánchez presentou a súa equipa de goberno, caeu o pano para a narrativa que describía o actual presidente do goberno central como unha sorte de Maverick en rebeldía contra diversos segmentos das elites. A fase da crise política que habitamos desde entón está caracterizada por unha aposta do Partido Socialista de amosar que ten máis capacidade que os seus contendentes —esencialmente, o PP e Ciudadanos— para levar a cabo a restauración, como programa soberano de solución desa crise. En substancia, as súas credenciais son dúas. Unha, evidenciar que está en mellor situación que os demais para encarnar o Estado e os seus aparatos. Dúas, probar que ten condicións para cooptar e desactivar os disensos que consolidaron a crise política, desde hai xa sete ou oito anos (sobre os perigos dunha estratexia destas características, vid. o recente The Courage of Hopelessness, de Slavoj Žižek).

A síntese de ambas credenciais consiste en facer o mesmo que faría calquera outro partido do extremo centro (ou, mesmo, das dereitas), pero con maior mesura e, sobre todo, con narrativas diferentes. Isto último require acumular capital político abondo para resignificar demandas de xustiza social (de xénero, racial, etc.) que xorden desde a rúa. Sen prexuízo de que o abolicionismo realmente existente cotiza á alza en todos os partidos estatais, este programa gobernativo está afectando notablemente ao debate público sobre como enfrontar o traballo sexual/prostitución. A discusión estase empobrecendo e, sobre todo, estase declinando nunha dirección preocupante. Non é de estrañar, porque o autoritarismo é a tendencia dunha tempada que xa está durando de máis. Se as políticas e demandas de xénero nos por tantos motivos felices anos ’00 orientáronse cara á ampliación de dereitos, no período actual están adquirindo un ton máis autoritario, pensado desde a prohibición e o anatema. O que ten pasado na UDC nestas semanas ten que ver, antes que nada, con estes xogos de poder e de acumulación de capital político. Por desgraza, nin é o primeiro caso nin vai ser o último da vaga anti-dereitos que estamos vivindo.

A discusión estase empobrecendo e, sobre todo, estase declinando nunha dirección preocupante

Desde esa perspectiva, vese con claridade un último aspecto da desfeita. A campaña prohibicionista estivo impulsada —tamén— por declaracións institucionais, como o tuit gobernativo no que se afirmaba, erroneamente, que o traballo sexual/prostitución é unha actividade “ILÍCITA” (sic, en maiúsculas). A UDC, en particular as súas autoridades, non lograron —tampouco— parapetar a autonomía universitaria. A suspensión das xornadas sobre traballo sexual ten sido un fito maior de erosión das liberdades académicas nos vinte nove anos de historia da nosa Universidade. Do mesmo xeito, lembrarémolo tamén como un momento de escasa saúde da nosa autonomía.

Informar de un error
Es necesario tener cuenta y acceder a ella para poder hacer envíos. Regístrate. Entra na túa conta.

Relacionadas

Opinión
Opinión Sobre la cancelación de Georgina Orellano en el Foro ESPAL 2025
La cancelación de Georgina redunda en esta incapacidad para escuchar a las trabajadoras sexuales y en el pánico que tienen de que se las escuche. Denota inmadurez política, cerrazón dialéctica y pacatería moral.
Argentina
Trabajo sexual AMMAR, el sindicato de referencia para las trabajadoras sexuales, cumple treinta años en Argentina
La Asociación de Mujeres Meretrices de la Argentina cumple tres décadas pidiendo derechos para las trabajadoras sexuales ante el abandono y la represión institucional.
Trabajo sexual
Anneke Necro “Es imposible hablar de porno sin analizar cómo hemos llegado hasta aquí en materia de placer”
Hablar de cómo se ha construido el deseo en nuestra cultura occidental es una de las motivaciones que Anneke Necro persigue en su primer texto, ‘Deseo disidente: las políticas del placer’.
#39525
19/9/2019 8:15

Se este é o nivel da universidade e os seus profesores, vamos ter que dicirlle ós fillos que vaian marchando. Un artigo que só recolle a visión sesgada e parcial dun adoctrinador. Unha mágoa.

4
4
#39411
17/9/2019 11:44

O carallo, angelito. Se queredes montar un debate de "esclavitud ¿sí o no?" facédelo na vosa casa, no teu tempo e non nunha institución pública.

E se tanto vas de defensor da autonomía da universidade, deberías saber que o "apupo, loba e mantea" é unha atribución da propia comunidade estudantil. Se cadra na Coruña aínda non o sabedes, mais non é o primeiro acto boicotado (que foi o que aconteceu, chames como lle queiras chamar e chafulles o que queiras chafullar).

Patético o de "sensura, prohibisión, maio del sesentayocho, denunsien denunsien" . A chorar a Cangas. Boicotado quedou e ben boicotado estivo. parabéns ás feministas.

10
7
#39424
17/9/2019 13:05

Pero dos temas que se van a tratar nas xornadas, cales son os que falan de escravitude?? : "Mulleres inmigrantes e traballo sexual; Violencias cara as persoas que exercen a prostitución; Violencias e sindicación; Dereito a ter dereitos; exerciendo na rúa en condiciones de traballo; Inmigración e prostitución; Mitos sobre a prostitución e a psicopatología; Traballadoras sexuais nixerianas, un enfoque de dereitos e desmontando mitos" ¿¿Ou é que as prostitutas non son mulleres, non poden debater e analisar os seus temas dende unha perspectiva feminista??

4
11
#39426
17/9/2019 14:07

Pero como é posíbel que non vexas que a trata de persoas é, por si própria, escravitude? Se non entendes iso, obvio que veñas retrucando xa cun termo coma o de "trabajo sexual". Pero quen pensades que sodes? Que se vos non nomeades a "escravitude" esta automáticamente vai desaparecer? Ou, peor, usando un efemismo asqueroso? Que un "mito" queda anulado por dar un testemuño de parte? É así coma se investiga na universidade da Coruña, dando voz a unha parte e tomando o seu punto de vista?

Se a maioría de casos de mulleres traídas de países africanos, do leste e América é baixo falsos pretextos, cando non ameazas e adquirindo unha débeda impagábel?

Que dereitos vas ter cando o q exerces non é un traballo, senón que alugas o corpo orque o privilexio masculino de acceder ó sexo está por diante da seguridade? Se estás dada de alta no réxime dos traballadores coma protituta, estarías obrigada a aceitar eses traballos se foses o paro? Dos dereitos de quen se está a falar?

As mulleres falarán do que queiran; é un feito que moitas mulleres falaron, chamaron ó boicote e triunfaron. Ben por elas.

Por certo, eu nesta choromicada só lin a un home a dicir "ai ai me sensuran mi libertá, autoritarismo me oprimen a mimimi".

7
2
comochoconto
16/9/2019 13:07

https://ogajeironagavea.wordpress.com/2019/09/16/a-prostituicom-nas-universidades-publicas-ou-de-como-chegar-a-ser-professora-universitaria/

5
3
Migración
Migracións Recortes, despedimentos e desamparo: a crise nos centros de acollida xestionados por Rescate Internacional
Usuarios, voluntarios e traballadores vinculados a Rescate Internacional denuncian condicións indignas, redución de custos e falta de atención básica nos dispositivos xestionados pola ONG, que se financia con fondos públicos.
Derecho a la vivienda
5A Las manifestaciones por la vivienda como derecho ya llenan las calles de muchas ciudades
La jornada de movilización por la vivienda como derecho y no negocio del sábado 5 de abril saca a las calles a miles de personas. En Madrid, el Sindicato de Inquilinas ha cifrado en más de 150.000 las personas que han respaldado la convocatoria.
Fútbol
Fútbol y política Las gradas de todo el mundo enseñan la tarjeta roja a Israel
La campaña ‘Show Israel the red card’ suma más de 170 acciones desde que, en febrero, el grupo ultra del Celtic de Glasgow hizo un llamamiento al mundo del fútbol para exigir que la FIFA cumpla sus estatutos y suspenda a Israel de sus competiciones.
Pensamiento
Fabian Scheidler “El progreso tecnológico se utiliza para aumentar la riqueza de unos pocos. No sirve a nadie más”
El autor de 'El fin de la megamáquina. Historia de una civilización en vías de colapso' ha desarrollado la metáfora del capitalismo como una máquina destructora y reivindica que hay oportunidades para el cambio.
Opinión
Opinión ¿Justicia o persecución? La ultraderecha y el arte de ganar perdiendo
La derrota de Le Pen y la ultraderecha francesa tiene que ser social, en las calles, centros de trabajo y ciudades de Francia, una derrota política que tenga una sentencia electoral.

Últimas

Teatro
Teatro ‘1936’: unha ferida aberta sobre o escenario
A nova produción dirixida por Andrés Lima converte a Guerra Civil en materia escénica, abrindo un espazo de reflexión crítica sobre as súas pegadas no presente.
La vida y ya
La vida y ya Fotos en sepia
Las dos mujeres de más edad narran eligiendo las palabras con dedicación, porque saben de la importancia de la memoria, de mantenerla.
LGTBIAQ+
Asexualidad Cinco vivencias asexuales para entender la orientación más invisible de la sociedad
Un grupo de personas asexuales hemos decidido redactar este escrito, donde contamos nuestras vivencias, nuestros anhelos o nuestros sentimientos, en el Día de la Visibilidad Asexual.
Opinión
Opinión IA: la nueva estética del fascismo
Es vergonzoso, destructivo y parece una mierda: el arte generado por IA es la forma estética perfecta para la extrema derecha.
Más noticias
Fotografía
Fotografía ‘Sin Identificar’: poniendo nombre a los rostros de la Guerra Civil
‘Sin Identificar’ es un proyecto impulsado por la Biblioteca Nacional de España que aprovecha la inteligencia colectiva para identificar y contextualizar las fotografías de su archivo sobre la Guerra Civil Española, en concreto ocho cajas.
Economía social y solidaria
ESS Los colectivos migrantes y racializados están construyendo su propio espacio en la Economía Social y Solidaria
A pesar de que se ha avanzado mucho, según los datos existentes, solo un 7% de las personas trabajadoras en la economía solidaria son migrantes o racializadas mientras representan más de un 20% de la población.
Laboral
Laboral Unha traballadora de Stellantis sofre un accidente grave na planta de Vigo e corre o risco de perder un pé
A CGT denuncia que o accidente “poderíase ter evitado”. O sindicato galego CUT lamenta que a información chegue antes ás centrais de Francia que á propia planta e sinala a recorrencia de accidentes que conlevaron amputacións.

Recomendadas

Fronteras
Fronteras 24 horas en un albergue de Tijuana: “Que no se olviden de nosotros”
Unos 80 migrantes siguen con preocupación la política de cerrojazo y militarización de la frontera de Donald Trump desde sus casas de nylon.
Literatura
Belén Gopegui “Cada vez va a ser más importante crear movimientos en defensa de espacios analógicos”
En su última novela, ‘Te siguen’, la escritora indaga en las implicaciones políticas del colapso de la privacidad y los tozudos márgenes de acción donde se sigue dando batalla a la impotencia.
En el margen
Laurent Leger-Adame “Fotografiar cuerpos negros es añadir narrativas que no están presentes en la fotografía mainstream”
Este fotógrafo nació en territorio de ultramar francés pero se crió en París y ha vivido y trabajado profesionalmente en Estados Unidos y Argentina. Actualmente reside en España, donde ha venido realizando diversos trabajos con la afrodiáspora.