CRTVG - Corporación Radio y Televisión de Galicia
TVG: Só Songoku poderá con Feijóo

A Xunta autoriza estes días batidas de xabaríns, pero hai un que molesta especialmente. Máis que un porco, Xabarín é símbolo dunha xeración que se empoderou na súa infancia vendo a Televisión de Galicia. Quen ía dicir que ese bocata de nocilla ía rematar sendo un acto político?

A actual dirección da TVG tenta eliminar o legado que Xabarín deixou na nosa xeración, das nacidas −máis ou menos− entre o 85 e o 95. Se cadra non interesa que os nenos e nenas falen galego. Ou se cadra non entenden o noso vínculo coa merdiña de Arale e porque a todas nos cae mal Novita. O certo é que o Xabarín Club está relegado á TVG2, cunha programación desfasada e un 0,6% de audiencia. Nos 90 tivo 40.000 socias que nos sentabamos o día do noso aniversario para ver a nosa foto nunha tele de tubo. Algúns seguímolo facendo ata os ‘vintetantos’.

As consecuencias lingüísticas son preocupantes: un 23,9% dos menores entre 5 e 14 anos non falan case nada ou nin saben falar galego. Terá algo que ver co coma ao que induciron a Xabarín?
Este é só un exemplo dun proceso de desgaleguización da Televisión de Galicia, que hai uns días estreaba un novo programa, “Conexión Madrid”: “un espazo de debate que achegue a reflexión e a pluralidade de opinións de distintas perspectivas da actualidade española, política e social que máis afecte a Galicia”, citando a web da propia CRTVG. Nas súas palabras está a súa visión de fondo; non queren unha Galiza que sexa suxeito, que pense nin sinta por si mesma. Xusto o contrario do que di a Lei de Medios ou os estatutos da CRTVG. Semella máis difícil cumprir a lei 9/2011 que atopar as sete bolas máxicas.

Son conscientes dos nosos defectos como pobo, dese autoodio e tamén dese amor propio que temos pero que só sacamos cando veñen moi, pero que moi mal dadas. Queren acentuar a nosa sumisión ante o seu país, España, ignorando que traballan e viven grazas ao noso, que tamén é seu.

Semella máis difícil cumprir a lei 9/2011 que atopar as sete bolas máxicas.

Resulta inxenuo pensar que a ninguén na TVG, baixo criterios de servizo público, se lle ocorrese ningunha outra alternativa. As traballadoras xa mencionaron unhas cantas. A máis obvia: un debate plural desde San Marcos. Hai centos de traballadoras que levan máis dun ano pedindo aumentar a produción propia; os medios están, os recursos tamén, mais non hai vontade política. Lembremos o “Foro Aberto”, ese programa na TVG2 das 23h que case ninguén vía e era tan pouco plural como “Conexión Madrid”, pero que polo menos tiña a (in)decencia de tentar enganarnos e ofrecer un pequeno espazo para o ‘debate’. Agora non se agochan: programa en Madrid sobre a actualidade de España con xornalistas de ABC, El Español, Atresmedia, esRadio e El País. Moi plural, moi galego.

Tamén é curioso con todos os pluses que cobran, ninguén na CRTVG tivera a idea de producir algún programa para o eido local. Onde quedou a idea de proximidade? Xa non hai delegacións en Ferrol, Pontevedra ou na Mariña e desbotan aproveitar as de Coruña, Vigo, Lugo e Ourense. Por que ningunha idea para empregar os recursos públicos nun servizo público? Non son tan parvos. Non lle convén a Feijóo, ‘simple y llanamente’.

Electoralmente, ao goberno galego convenlle que a TVG aposte por “Bamboleo”, “Aquí Galicia” ou “Land Róber”, programas de entretemento coa intención política de crear a imaxe única dunha Galiza folclorizada, sen preocupacións. Si, as galegas desfrutamos do noso ocio, gústanos o ‘pulpo’, o viño e as orquestras, pero facemos máis que iso. A cidadanía galega, nomeadamente a do rural, demostrou que sabe loitar polo seu. Vémolo nas ducias de plataformas pola defensa da terra que os medios públicos silencian e vímolo nas loitas contra a AP-9 nos setenta, na estafa naval en Ferrolterra, no Nunca Máis, contra a mina de Touro ou cada 8 de marzo. E esa xente seguirá estando aí aínda que non lles dean espazo no parte.

“Bamboleo” ou “Land Róber”, programas de entretemento coa intención política de crear a imaxe única dunha Galiza folclorizada e sen preocupacións.

Xogan co autoodio, pero a 'xeración Xabarín' non é abstracta. Son persoas sen complexos nin vergoña por falar e vivir en galego, todo o contrario. O outro día, nun bar de Compostela, xuntabamonos varias traballadoras do audiovisual desa xeración. Practicamente todas traballando en condicións precarias e pensando en opositar a administrativo, a conserxe... O que sexa para poder encarar os 30 cunha mínima estabilidade. Pero tamén todas agardando unha oportunidade para entrar na TVG: “como molaría”, “que falta facía”, “canto se podería facer”.

A Televisión de Galicia é un ente público chamado a servir ao pobo, para ofrecernos información limpa e rigorosa coa que coñecer a realidade do país. É o medio que nos lembre cantas veces faga falta que somos suxeito e que non temos que sentir vergoña de ser quen somos. Que nos dea dignidade, en definitiva. E é por iso que doe tanto que sexa un instrumento de burda propaganda do Partido Popular.

Pero tamén é memoria. A merenda vendo ao ninja Hattori na tenda da miña avoa. O penalti de Djukic; os ‘Kloifert’, ‘Coquí’ ou ‘Conseisón’, perfectamente pronunciados; as noites de fútbol coa miña familia. Os luns pola noite viaxando a Portozás para ver a Currás. O mércores vendo como a liaban Miro e o cuñado. Todo na TVG. Tamén foi na ‘casa’ onde recibín o meu primeiro soldo digno, pero hoxe é tamén esa canle que non podo ver máis de cinco minutos sen que me veñan as ganas de chorar.

Como lle pasou ao amigo Songoku, despois de Freezer viñeron Boo e Célula. Hoxe toca loitar contra a televisión de Feijóo e Sánchez Izquierdo. Porque aínda que a queiran, non é súa, é de todas, e Songoku ensinounos o que pasa cando todas xuntamos forzas.