Galicia
Un ‘pulpo’ con Von der Leyen

Ninguén imaxinaba a toda unha señora da guerra nunha romaría no Pino, escollendo entre ‘oruxo’ e licor café. Un día festivo de pachanga, alcol e represión policial.
von der leyen o pino
Von der Leyen durante o seu discurso na romaría do Partido Popular galego. Pablo Santiago

De camiño cara a festa do PP, nunha pista pegada á N-634, hai sete señores con bandeiras de Vox e de España. Sete señores, nunha cuneta, ignorados polos coches e autobuses que van cara a romaría do partido de sempre.

Xa no leira parking escoito a música da romería mesturada co vento que bate nos eucaliptos: “Desde que me dejaste, la ventanita del amor se me cerró”. Ao chegar, unha carballeira con postos de rosquillas, cereixas, churros, unha pantalla xigante, moita cervexa, vermú e parellas bailando. A xente desfruta do DJ mentres agarda a Feijóo e á ‘Presidenta de Europa’.

Alberto e Ursula estaban aínda no Obradoiro, no único momento incómodo da xornada. Pasado o mediodía, a Asemblea aberta por Palestina quixo lembrarlle a Von der Leyen a súa complicidade e responsabilidade no exterminio en Gaza. Ursula reuniuse varias veces co xenocida Netanyahu e amosou sa súa admiración por Israel, “unha democracia vibrante”, “a liña de frente entre a civilización e a barbarie”, asumindo como ‘civilización’ ao estado colonial israelí. 

As estudantes compostelás berraron o que se lle berra a quen xoga coa guerra e, no medio do rebumbio, unha “vella activista”, Elvira Souto, abriu a súa kuffiyah e chamou por ela: “Von der Leyen!” Ursula virouse e mirou, buscando a voz que lle falaba. Nese momento, Elvira berrou ‘Palestina Vencerá’, segundo ela mesmo nos conta: “Despois disso, um da “secreta” deu-me um empurrom leve, um poli arrancou-me a kuffiyah e outro obrigou-me a sair do grupo de papons que miravam passar a comitivia. Dixem que queria estar onde estava o resto da gente e a resposta foi: ‘Usted no’”. Un axente identificouna e ela pediu a súa kuffiyah de volta, sen resultado, xa que o axente que lla roubou pertence a outra unidade de seguridade e a única maneira de tela de volta é pedirlla ao Ministerio do Interior, segundo conta a propia Elvira. A protesta en Compostela rematou aí. Feijóo e Ursula collían o coche pra ir de romería.

Nas comidas do PPdeG non pasan esas cousas. Non hai disenso, só alcol, rancheras, cancións contra a amnistía e a idea do futuro ‘pulpo’ que van comer na carpa. Cruzo miradas con varias persoas, a maioría cun ton agradable, case cómplice. Especialmente amable é un señor duns 60 anos, que quere conversar:

— A ver que contan hoxe!
— Falarán da amnistía, imaxino… —contesto, tímido, metido no meu papel de seguidor do PP.
— Aos cataláns había que matalos a todos! 

 Poker face e a outra cousa. Malia que quero desbotar prexuízos, non podo. Existe ese perfil, maioritario, de señores e señoras maiores que están na festa do PP porque hai que estar, tamén os rapaces de 30 anos co xersei amarrado ao pescozo ou a señora que disfrazou o seu caniche de azul e bandeiras de España. Leva o premio ese señor apoiado na barra que podería ser de calquera aldea galega e leva unha pucha de Repsol e un polito de Lacoste, exemplificando perfectamente o choque de mundos que hai baixo a carballeira.

A dereita sabe pasalo ben. Están na mesma onda, a tope, sen fisuras co Partido Único de Judea, centrados simplemente en beber, compartir e desfrutar da música e do sol que se coa entre as árbores. Hai un sentimento comunitario evidente, moi verdadeiro, case familiar. Unha cultura propia e próxima compartida por todos e todas, como en calquera acto adventista que podes atopar no rural de Centroamérica. A cultura do PPdeG é complexa, case inexplicable ata para os que a coñecemos desde nenos. Seguro que desde Madrid nola poden explicar.

Por fin, despois do DJ e dun grupo de música, chega a comitiva. Uns 20 reporteiros gráficos tentan sacar a mellor imaxe, e penso, eu que fun reporteiro gráfico en televisión durante anos, o duro que é ter que facer o traballo sucio para xente tan malvada. Máximo respecto, pero tamén rabia.

O primeiro busto parlante sube o atril. Máis alá das palabras baleiras, enumera as últimas vitorias electorais do PP, e engade as Europeas do 9 de xuño e tamén a Champions League que di que “hoxe vai gañar o Madrid”. O aplauso é unánime. Parabéns.

Despois doutro señor emitindo palabras baleiras, saiu Rueda. Comezou cun “Well can, Ursula”, algo que escoitei claramente así, como un can can, en galego, un cadelo. Seguiu tirando de tópicos: a choiva, o camiño, o ‘octopus’, etc. O Presidente falou inglés con acento galego, e Feijóo falou galego con acento de Castilla. O discurso de Dolors Montserrat, “unha catalana” segundo un dos asistentes, rematou con varios vivas, e no Viva España houbo un brazo que se levantou decidido, só durante un segundo, ata que viu que quedaba só.

von der leyen o pino 2

O acto rematou con Ursula. Alí estaba ela, co seu fuciño afiado e o seu pelo teso, moi teso, como saído dunha olería de Buño. Rechama o artificial que resulta, como se fose unha personaxe interpretando a unha presidenta dos Estados Unidos, unha reptiliana moi ben conseguida ou a súa propia réplica dun Museo de Cera. “Quen carallo é a señora esta?”, pregunta un home durante o speech de Ursula.

Porque o discurso foi un baixón, como cando encenden as luces na discoteca. Aínda así, a xente aplaudía por inercia porque é o seu papel e o xeito de pagar o pulpo de despois, ademais de 30 euros. No Pino todo é unidade e felicidade, sen lugar para ningunha acción de protesta ou recordo algún ao xenocidio en Gaza. Facía demasiado bo tempo para falar desas cousas tristes. Tamén había demasiado alcol, a música estaba moi alta e Gaza moi lonxe, como para escoitar o bater das bombas.

A xente dispersouse ordeadamente, camiño á carpa onde esperaba o premio, en forma de comida. Aínda non podo imaxinar a Ursula xantando nunha mesa de madeira en mantel de papel, mesturando viño e gaseosa, quitando co palillo a carne que lle quedou entre os dentes ou escollendo entre licor café e crema de 'oruxo'.

Tampouco son quen de imaxinala conversando sobre o que acontece en Gaza e Cisxordania. De que pode falar na sobremesa, ou do ocio que pode ter quen é cómplice e quen paga que tantos nenos e nenas rematen queimados ou en anacos, dos edificios que caen enriba de familias enteiras, dos cráneos baleiros que vemos nos reels, de toda a dor provocada en tantas décadas de ocupación patrocinada por Occidente. Como se desfruta sabendo que provocas tanta dor. Mellor non pensalo. O pulpo está rico. Faise con pimentón e con aceite de oliva, Ursula.

Informar de un error
Es necesario tener cuenta y acceder a ella para poder hacer envíos. Regístrate. Entra na túa conta.

Relacionadas

México
Opinión El umbral hacia el fin
Las autoras expresan los malestares de ellas y otras mujeres mexicanas que han tenido que migrar a consecuencia de la violencia desatada por “la guerra contra las drogas” impulsada por el expresidente mexicano, Felipe Calderón, en 2012.
Galicia
Galicia Galicia vuelve a la calle contra la celulosa de Altri, Greenalia y la Xunta: el desastre natural, en datos
Cientos de barcos y decenas de miles de personas están llamadas a participar este sábado en una manifestación en A Pobra do Caramiñal, uno de los municipios de la ría de Arousa, donde desemboca el río Ulla, el más afectado por la pastera.
Galicia
Galicia Miles de personas llenan las plazas gallegas contra la autorización ambiental de la Xunta a Altri
La Plataforma Ulloa Viva ha conseguido movilizar decenas de concentraciones en los ayuntamientos de la cuenca del río Ulla y más allá para protestar contra la declaración de impacto ambiental del Gobierno de Alfonso Rueda a la celulosa.
Contaminación
Contaminación Un municipio galego demanda á Xunta pola contaminación do encoro das Conchas
A veciñanza das Conchas, na comarca da Limia, leva á Xunta ao Tribunal Superior de Xustiza de Galicia pola contaminación provocada debido á cría intensiva de gando porcino e avícola.
Madrid
Derecho a la vivienda Consumo abre expediente a Alquiler Seguro por prácticas abusivas contra los inquilinos
La decisión del Ministerio de Pablo Bustinduy, según el Sindicato de Inquilinas, “abre la puerta a la devolución de millones de euros a las inquilinas que reclamen sus derechos”.

Últimas

En saco roto (textos de ficción)
En saco roto Trayecto
“El objetivo principal de cualquier reunión es dejar convocada la siguiente”, dijo uno de ellos. Y el otro estuvo de acuerdo y añadió una anécdota sobre un encuentro en una casa palaciega que tenía de todo excepto una sala para reunirse.
Opinión
Opinión La impunidad machista de dar voz a un feminicida
‘El odio’ no es periodismo ni literatura, es violencia pretendidamente enmascarada bajo adjetivos altisonantes y referencias literarias que solo usan los egocéntricos para esconder sus carencias, es el orgullo del indocumentado.
València
València La jueza de Catarroja pide a la Guardia Civil que documente cuántas cámaras hay en el Cecopi
La instructora del caso de la dana ha encargado la elaboración de un informe sobre las instalaciones del Centro de Coordinación de Emergencia (Cecopi).
Madrid
Madrid La Sareb ejecuta con violencia el desahucio de dos jóvenes activistas en Carabanchel
Desde el Sindicato de Vivienda de Carabanchel apuntan a que la estrategia actual del ‘banco malo’ es vaciar cuanto antes este y otros pisos de su propiedad para especular con ellos antes su disolución definitiva.
Cine
Cine ‘No other land’: poner rostros y cuerpos al sufrimiento palestino
El documental ganador de un Oscar (y muchos premios más) vuelve a la actualidad a raíz de la agresión y detención sufrida por uno de sus codirectores, Hamdan Ballal. Ya ha sido puesto en libertad, si esta expresión aplica en un territorio ocupado.

Recomendadas

El Salvador
Ivania Cruz “El estado de excepción se está utilizando en El Salvador para gobernar en base al miedo”
A esta defensora de derechos humanos y comunitarios le allanaron su casa mientras se encontraba en un viaje internacional. Desde el exterior, denuncia la persecución del gobierno salvadoreño hacia su organización y hacia las comunidades que defiende.
Yemayá Revista
México Sobrevivir en la frontera: el cuerpo como moneda de cambio
En Tapachula, punto clave de la frontera sur de México, miles de mujeres migrantes permanecen atrapadas sin poder seguir su camino hacia Estados Unidos.