Galicia
Un ‘pulpo’ con Von der Leyen

De camiño cara a festa do PP, nunha pista pegada á N-634, hai sete señores con bandeiras de Vox e de España. Sete señores, nunha cuneta, ignorados polos coches e autobuses que van cara a romaría do partido de sempre.

Xa no leira parking escoito a música da romería mesturada co vento que bate nos eucaliptos: “Desde que me dejaste, la ventanita del amor se me cerró”. Ao chegar, unha carballeira con postos de rosquillas, cereixas, churros, unha pantalla xigante, moita cervexa, vermú e parellas bailando. A xente desfruta do DJ mentres agarda a Feijóo e á ‘Presidenta de Europa’.

Alberto e Ursula estaban aínda no Obradoiro, no único momento incómodo da xornada. Pasado o mediodía, a Asemblea aberta por Palestina quixo lembrarlle a Von der Leyen a súa complicidade e responsabilidade no exterminio en Gaza. Ursula reuniuse varias veces co xenocida Netanyahu e amosou sa súa admiración por Israel, “unha democracia vibrante”, “a liña de frente entre a civilización e a barbarie”, asumindo como ‘civilización’ ao estado colonial israelí. 

As estudantes compostelás berraron o que se lle berra a quen xoga coa guerra e, no medio do rebumbio, unha “vella activista”, Elvira Souto, abriu a súa kuffiyah e chamou por ela: “Von der Leyen!” Ursula virouse e mirou, buscando a voz que lle falaba. Nese momento, Elvira berrou ‘Palestina Vencerá’, segundo ela mesmo nos conta: “Despois disso, um da “secreta” deu-me um empurrom leve, um poli arrancou-me a kuffiyah e outro obrigou-me a sair do grupo de papons que miravam passar a comitivia. Dixem que queria estar onde estava o resto da gente e a resposta foi: ‘Usted no’”. Un axente identificouna e ela pediu a súa kuffiyah de volta, sen resultado, xa que o axente que lla roubou pertence a outra unidade de seguridade e a única maneira de tela de volta é pedirlla ao Ministerio do Interior, segundo conta a propia Elvira. A protesta en Compostela rematou aí. Feijóo e Ursula collían o coche pra ir de romería.

Nas comidas do PPdeG non pasan esas cousas. Non hai disenso, só alcol, rancheras, cancións contra a amnistía e a idea do futuro ‘pulpo’ que van comer na carpa. Cruzo miradas con varias persoas, a maioría cun ton agradable, case cómplice. Especialmente amable é un señor duns 60 anos, que quere conversar:

— A ver que contan hoxe!
— Falarán da amnistía, imaxino… —contesto, tímido, metido no meu papel de seguidor do PP.
— Aos cataláns había que matalos a todos! 

 Poker face e a outra cousa. Malia que quero desbotar prexuízos, non podo. Existe ese perfil, maioritario, de señores e señoras maiores que están na festa do PP porque hai que estar, tamén os rapaces de 30 anos co xersei amarrado ao pescozo ou a señora que disfrazou o seu caniche de azul e bandeiras de España. Leva o premio ese señor apoiado na barra que podería ser de calquera aldea galega e leva unha pucha de Repsol e un polito de Lacoste, exemplificando perfectamente o choque de mundos que hai baixo a carballeira.

A dereita sabe pasalo ben. Están na mesma onda, a tope, sen fisuras co Partido Único de Judea, centrados simplemente en beber, compartir e desfrutar da música e do sol que se coa entre as árbores. Hai un sentimento comunitario evidente, moi verdadeiro, case familiar. Unha cultura propia e próxima compartida por todos e todas, como en calquera acto adventista que podes atopar no rural de Centroamérica. A cultura do PPdeG é complexa, case inexplicable ata para os que a coñecemos desde nenos. Seguro que desde Madrid nola poden explicar.

Por fin, despois do DJ e dun grupo de música, chega a comitiva. Uns 20 reporteiros gráficos tentan sacar a mellor imaxe, e penso, eu que fun reporteiro gráfico en televisión durante anos, o duro que é ter que facer o traballo sucio para xente tan malvada. Máximo respecto, pero tamén rabia.

O primeiro busto parlante sube o atril. Máis alá das palabras baleiras, enumera as últimas vitorias electorais do PP, e engade as Europeas do 9 de xuño e tamén a Champions League que di que “hoxe vai gañar o Madrid”. O aplauso é unánime. Parabéns.

Despois doutro señor emitindo palabras baleiras, saiu Rueda. Comezou cun “Well can, Ursula”, algo que escoitei claramente así, como un can can, en galego, un cadelo. Seguiu tirando de tópicos: a choiva, o camiño, o ‘octopus’, etc. O Presidente falou inglés con acento galego, e Feijóo falou galego con acento de Castilla. O discurso de Dolors Montserrat, “unha catalana” segundo un dos asistentes, rematou con varios vivas, e no Viva España houbo un brazo que se levantou decidido, só durante un segundo, ata que viu que quedaba só.

O acto rematou con Ursula. Alí estaba ela, co seu fuciño afiado e o seu pelo teso, moi teso, como saído dunha olería de Buño. Rechama o artificial que resulta, como se fose unha personaxe interpretando a unha presidenta dos Estados Unidos, unha reptiliana moi ben conseguida ou a súa propia réplica dun Museo de Cera. “Quen carallo é a señora esta?”, pregunta un home durante o speech de Ursula.

Porque o discurso foi un baixón, como cando encenden as luces na discoteca. Aínda así, a xente aplaudía por inercia porque é o seu papel e o xeito de pagar o ‘pulpo’ de despois, ademais de 30 euros. No Pino todo é unidade e felicidade, sen lugar para ningunha acción de protesta ou recordo algún ao xenocidio en Gaza. Facía demasiado bo tempo para falar desas cousas tristes. Tamén había demasiado alcol, a música estaba moi alta e Gaza moi lonxe, como para escoitar o bater das bombas.

A xente dispersouse ordeadamente, camiño á carpa onde esperaba o premio, en forma de comida. Aínda non podo imaxinar a Ursula xantando nunha mesa de madeira en mantel de papel, mesturando viño e gaseosa, quitando co palillo a carne que lle quedou entre os dentes ou escollendo entre licor café e crema de 'oruxo'.

Tampouco son quen de imaxinala conversando sobre o que acontece en Gaza e Cisxordania. De que pode falar na sobremesa, ou do ocio que pode ter quen é cómplice e quen paga que tantos nenos e nenas rematen queimados ou en anacos, dos edificios que caen enriba de familias enteiras, dos cráneos baleiros que vemos nos reels, de toda a dor provocada en tantas décadas de ocupación patrocinada por Occidente. Como se desfruta sabendo que provocas tanta dor. Mellor non pensalo. O ‘pulpo’ está rico. Faise con pimentón e con aceite de oliva, Ursula.