O prelo
O bosque é un cemiterio cada ano

“Na túa osamenta percibo
o tremor e a quedanza
sometidos á inexactitude do vento.”

Ao falar de desolación recorremos decote ao imaxinario da guerra e a catástrofe, pero esta é as máis das veces un evento natural, cíclico e rutineiro. Fatal quizais xusto por iso. Así acontece en Árbores de inverno, o último poemario de Amauta Castro, un libro que é ante todo a observación pausada do camiño das pólas contra o branco da estación fría. Complementa a mirada do poeta a mirada do ilustrador, Pablo Orza, que con precisión captura o silencio no seu trazo. A nosa mirada chega despois, a través dos ollos deles.

Poderiamos falar dun libro que comeza in media res, pero este é máis un libro sen comezo nin final. Existirá algo despois do inverno?

“Camiñarei ata o bosco para comprender.”

Camiñaremos ata o bosque desde o bosque, pois nesta obra non existe nada máis. Poderiamos falar dun libro que comeza in media res, pero este é máis un libro sen comezo nin final. Existirá algo despois do inverno? Existiu algo antes do inverno? Hai un lugar que non sexa bosque? Os versos retornan ao significado etimolóxico ao se converter en sucos nos que medrou a foresta. Desiguais e precisos na súa “inexactitude”, confúndense ás veces na distancia. Os espazos entre eles cobran suma importancia. No bosque, a pausa di tanto como a palabra. Preguntámonos que é o que debemos comprender. Quizais cheguemos a este bosque coa eterna reflexión sobre a vida e a morte. Non en van recorda este espazo de aire e formas petrificadas a un cemiterio de elefantes. Pode ser inverno nun cemiterio de elefantes? Pode non selo? A poeta Branca Trigo describe estes esqueletos no prólogo como un antes fogar. Existe un antes? Este é o feitizo druídico (a dúbida) ao que se nos somete aes lectores.

“Baixo o seu inverno todas as bágoas son bágoas de vidro
e a paz desta selva
fame
convertida nunha escisión visible do abandono.”

O bosque é un cemiterio cada inverno. A árbore, aínda no frío, vive. Expándese e contráese, é testemuña. A árbore sabe. A árbore espera pola morte ou pola vida neste estatismo sen límites visibles que paseamos. A minuciosidade de Amauta Castro resulta en Árbores de inverno case quirúrxica ao expoñer cada coitelada que abre no pensamento o silencio da morte natural. Descubro na poesía do autor unha forma de entender o verso semellante á dos mestres xaponeses do haiku, pero tamén extremadamente contemporánea.

“O inverno infiltra o seu frío sangue no día.
Só a árbore entalada agarda
pola invisible morte.”

O poemario, publicado por Saurobuks, é ademais un libro-obxecto cun formato axeitado ao texto e a obra gráfica, como todos os volumes publicados por este selol. Castro xa publicara con eles Poesía (modelo para romper), tamén unha obra singular e moi interesante. En definitiva, o texto, as ilustracións e a edición mesma fan deste Árbores de inverno un pequeno bosque que poderiamos explorar eternamente sen atopar dúas veces a mesma árbore.