O prelo
Para que serve a literatura?

'Os libros e a beleza' recolle reflexións de Michèle Petit sobre a lectura vencellada á identidade, a beleza e o espazo.
Os libros e a beleza
Capa do libro 'Os libros e a beleza', de Michèle Petit Branca Trigo Cabaleiro
23 jun 2024 05:30

Crear e transmitir literatura, ou arte en xeral, vén sempre da man do cuestionamento. Para que? Para que serve escribir un poema no medio dunha crise climática? Para que ensinar a obra de Shakespeare cando precisamos doutores, enxeñeires e economistas? Para que ler un libro se existe xente loitando por sobrevivir? Para que serve a literatura? Esta é a pregunta de fondo en moitos dos ensaios de Michèle Petit recollidos en Os libros e a beleza, traducido por Isabel Soto e publicado por Kalandraka. A introdición do libro parte das reflexións sobre representación e utilidade de (entre outros) Gustavo Martín Garzo, Oliver Rolin e Louis Calaferte, e toma como título un termo acuñadopor este último: “O esencial inútil”, ou aquilo que, sen ter función evidente, resulta indispensable para sermos humanes.

“Todo o anterior reafirma a idea de que a beleza é, en moitos sentidos, unha dimensión indispensable para os seres humanos (e se callar para os animais), unha necesidade universal, aínda que a resposta ante ela sexa moi diferente segundo as épocas, os grupos culturais, as categorías sociais e os individuos.”

Petit investigou sobre a lectura no medio rural, o papel das bibliotecas públicas na loita contra os procesos de exclusión e a función da literatura en lugares de conflitos armados, comunidades empobrecidas e migracións forzosas. Para que ler un libro cando es unha persoa que está loitando por lobrevivir? “Igual que o xogo, a beleza segue a ser un enigma.” E igual que o xogo, non é algo do que se poida privar a ninguén sen consecuencias. A autora non se limita falar de literatura escrita, senón que tamén pon en valor toda a poesía presente en contos, anécdotas e expresións. A riqueza lingüística é beleza tamén, e moitas veces non nos decatamos ata que a perdemos. Petit exemplifica isto cos casos de persoas desprazadas de maneira traumática que deixaron atrás non só familias e fogares, senón tamén espazos simbólicos. (“Ningún mundo invisible completa o mundo real no que se atopan, e este non lles di nada, só significa humillación social e rexeitamento”). A recuperación destes implica a reparación de parte dunhe mesme.

“Vemos o complexos e intrincados que son os procesos en xogo, tal como testemuñan as persoas que os viviron: a beleza achega dozura e paz asemade; envolve, permite recuperar a fantasía, pero tamén darlles forma e sentido a acontecementos sen sentido, pensar o impensable no canto de ser o seu prisioneiro para sempre. Reunir os fragmentos, reordenalos nun todo. Voler a aprender a dicir eu. E mesmo achegarse á morte sen demasiado medo, recuperar a eternidade”.

Os ensaios de Michèle Petit, tirados de distintas conferencias, son ricos en paráfrases, o que fai que léndoa queiramos profundar aínda máis en cada un dos temas que toca a partir das fontes e autores citades, sen que isto sexa indispensable para entender os textos, en xeral autónomos, amenos e ben estruturados. Porén, algo que como lectora me fixo levantar os ollos varias veces da páxina foi o constante uso do masculino xenérico, ou ter que recordarme constantemente que as mulleres e persoas non binarias tamén estamos incluídas en “os lectores”.

“Non obstante, os libros, e en particular as obras literarias, non constitúen unicamente unha especie de refuxio que un pode levar canda si, o que xa sería abondo no mundo tan brutal no que vivimos, o cal suscita con tanta frecuencia a sensación de ser expulsado. Cabe sinalar que estas persoas que eu escoitaba ou lía nunca comparaban a lectura cunha fortaleza, un bunker ou unha casa de pedra ou de ladrillos, senón [...], de maneira recorrente cunha cabana.”

En Os libros e a beleza, vencéllase continuamente a lectura ao espazo. Xa no prólogo, Daniel Goldin deixa escrito que “unha herba verde” o acompañou mentres lía a obra, cuxos capítulos conteñen títulos tan suxerentes coma “As palabras habitables”, “As paisaxes das que estamos feitos” e “A biblioteca como xardín”. Todos nos remiten á identificación do libro coa paisaxe, reconducindo a nosa dúbida inicial (Para que serve a literatura?) cara a un territorio oculto onde o descubrimento en si é a única resposta.

“Quizais a literatura sirva sobre todo para ofrecer un espazo, alén do aquí e agora, para abrirse a un lugar distante, para responder a unha ansia de algo descoñecido. Porque todos os seres humanos precisan espazos imaxinados, soñados.”

Arquivado en: Literatura O prelo
Informar de un error
Es necesario tener cuenta y acceder a ella para poder hacer envíos. Regístrate. Entra na túa conta.

Relacionadas

Notas a pie de página
Notas a pie de página ¡Parecían tan buenos!
La desaparición de niñas y niños de las calles tuvo lugar a la vez que se construía un relato idílico sobre la infancia. En ‘República luminosa’, Andrés Barba retrata su vuelta como grupo inquietante.
Literatura
Andalucía Juan Pinilla, el cantaor que compró su propio libro
Juan Pinilla publica su primera novela, ‘Los colores de la nieve’, con la fuerza del compás y el ritmo de la seguiriya y de la amistad y contra la posverdad.
En el margen
En el margen “Perdemos amigues y es una pena porque las personas LGTBIQ pueden ayudar a desarrollar África”
La filóloga camerunesa reside actualmente en España y estudia un doctorado en migraciones, cuerpos, negrofobia y vulnerabilidad de personas. Investigar sobre identidades disidentes en su país le ha traído críticas, hasta desde la propia academia.
Altri
Altri Galiza elixe o rumbo da loita contra Altri nas eleccións á directiva da plataforma Ulloa Viva
A veciñanza da comarca máis afectada presenta dúas listas separadas logo de non chegar a unha proposta de consenso. Por unha banda, concorre unha candidatura continuísta e, pola outra, unha alternativa que se achega máis o nacionalismo institucional.
Medio rural
Medio rural A esperanza da xestión colectiva fronte ao espolio: os comuneiros de Tameiga contra o Celta
Mentres varios proxectos industriais tentan privatizar e destruír os ecosistemas galegos, algúns grupos de veciños e veciñas organizadas fan oposición social construíndo alternativas comunitarias. Ás veces, tamén gañan ao xigante.
O Salto medra contigo
Crowdfunding O Salto Galiza abre un crowdfunding para empapelar Altri
Queremos investigar os responsables políticos e empresarias do que podería ser o maior atentado ambiental da historia recente de Galiza.
Ourense
Ourense Ourense organízase para loitar contra patrullas de extrema dereita nos barrios máis empobrecidos da cidade
A veciñanza e os movementos sociais responden ao discurso do medo promovido por Frente Obrero e sinalan a súa estratexia de criminalizar a pobreza e sementar odio en contextos de exclusión e abandono institucional.

Últimas

O Teleclube
O Teleclube 'O Teleclube' alucina no deserto con Óliver Laxe e 'Sirat'
Laxe leva o seu cuarto premio de Cannes, esta vez en competitición, polo seu novo filme que explosiona na gran pantalla.
Medio ambiente
Medio ambiente A loita polo monte galego: lumes, eucalipto e ameazas á propiedade común
Galiza concentra un terzo dos incendios forestais rexistrados no Estado. Mentres a Xunta apunta aos montes veciñais, comuneiros e ecoloxistas denuncian unha estratexia política para favorecer a privatización e a expansión da industria madereira.

Recomendadas

Feminismos
Feminismo Dous anos sen reparación tras sufrir lesbofobia nun Rexistro Civil de Pontevedra cando ían inscribir a seu fillo
Un funcionario negouse a inscribir ao fillo de Antía e a súa parella. Un erro de redacción na lei trans está detrás dos argumentos que o funcionario esgrime para defender a súa actuación.
Culturas
Erika Lust y Sara Torres “El deseo tiene una potencia inagotable para transformar la realidad si lo liberamos de las normas”
Sexo, deseo o ética del placer son algunos de los temas que hilan la escritora Sara Torres y la productora de cine porno Erika Lust en ‘La abundancia del deseo’.