Opinión
Onde vive o silencio, a xente comía, bebía e pasábao de marabilla

Dende fóra, a casa parece unha postal. A fachada agretada érguese ao pé da estrada coma se fose un plano en vertical e non houbera nada máis tras ela. Pasa case desapercibida nunha rúa na que hai, polo menos, outras tres casas sen habitar.

A da Cachona, na Agualada (Coristanco) leva máis de 30 anos abandonada. Detrás das súas porta aínda se preservan anacos das memorias do que un día foi. Ao entrar, a escuridade asola o lugar, pero tan pronto se abren as contraventás a luz clara do inverno penétraa punzante, deixando entrever os restos dun espazo no que, anos atrás, a xente botaba os días de feira rindo e comendo.

Tras cruzar a porta, á man dereita, consérvase perfectamente a lareira e o forno da que era a única panadería na contorna. Matilde recorda como os donos da casa cargaban o pan nunhas alforxas que amarraban ao lombo das bestas antes de recorrer todas as vilas colindantes. Na planta baixa tamén se ubicaba a corte dos animais: tiñan vacas, porcos e cabalos. Agora, só hai un pequeno morcego colgado do teito que, de vez en cando, sobrevoa o lugar. O espazo é longuísimo e resulta imposible avistar a parede que marca o linde final da casa sen adentrarse nela. A luz das fiestras apenas alcanza a iluminar a profundidade da corte. Con cada paso, as tellas que envolven o chan renxen amodo. O cortello dos porcos tamén está abandonado. Unha casa abandonada dentro doutra. Parte do entrechan xa non existe, pero aínda se pode pasear, con coidado, polo piso de arriba. Das paredes do corredor permanecen colgados algúns cadros e un adorno no que se le Dios os guarde. Na segunda planta, ademais dos cuartos nos que dormía a familia, hai un gran salón e unha cociña estreita onde, durante os días de feira, se preparaban comidas para todas as persoas que viñan mercar ao lugar e botaban alí o día enteiro.Matilde, de ben nova, axudaba a amasar o pan e a servir as mesas. Antes, ese traballo realizábao a súa irmá, pero cando casou, ela substituíuna. Dedicábase a levar a comida e a bebida a todas as persoas que viñan xa ben cedo á feira de Agualada. Nun deses días, mentres traballaba, coñeciu a Aurelio, o que foi o seu marido durante maís de 50 anos. No impoñente comedor, que nun tempo atrás estivo repleto de sillas, mesas e xente, agora descansa unha miscelánea de obxectos que dotan ao lugar dun encanto case pantasmagórico: hai unha cama torta cos muelles visiblemente oxidados, uns armarios cheos de pó, un escritorio coa súa correspondente silla e, no medio do espazo, sobre o chan, unha antiga radio rota.

A Mucha, que medrou alí, amasou o pan alí, abriu e pechou unha perruquería alí, párteselle a alma cada vez que entra na casa da súa infancia. Ela quería arranxala pero, con que? para que? A día de hoxe vive nun edificio baixiño, á entrada da vila, e a súa filla migrou á cidade.

Onde antes había bullicio, agora hai silencio. Mucha pasea polo salón sen apenas falar. Só abre a boca un momento para preguntar se lle queremos sacar unha fotografía ao xardín que se contempla dende o gran ventanal que ilumina o salón. O único que permanece vivo no lugar: as herbas medrando salvaxes, inmunes ao tempo.