Crónica
O 15 de agosto foi o día máis triste da miña vida

Agora que escribo este texto, vivo nunha cidade chamada Ourense. Vai unha calor extrema. Abro o meu portátil nunha esquina da habitación e rememoro eses días escuros da chegada dos talibán a Kabul, así como os días difíciles no aeroporto da cidade.

Algunhas veces, pensar neses días pertúrbame moito e, en ocasións, mesmo o son dunha ambulancia pasando pola cidade tráeme recordos das explosións. Outras veces, cando escoito os fogos de artificio, recordo os disparos e a guerra.

Nas últimas décadas, Afganistán estivo en guerra repetidamente. O motivo de máis relevancia para esta realidade é a presenza do grupo terrorista talibán.

O movemento talibán foi fundado no ano 1994 na cidade de Kandahar, en Afganistán. Está organización terrorista tomou pola forza Kabul en 1996, e mantivo o seu poder ata o 2001, ano no que foron derrotados polas forzas da OTAN, dirixidas polos Estados Unidos.

Coa derrota dos talibán, formouse un novo goberno en Afganistán, e moitas persoas refuxiadas afganas regresaron ao seu país. Pero os talibán retomaron as súas agresións de novo uns anos despois, sobre todo mediante ataques suicidas cos que mataron a miles de cidadáns afganos nos últimos 20 anos.

Agora, eses mesmos terroristas que cometeron tantos crimes, formaron goberno en Afganistán. Entraron en Kabul o 15 de agosto do ano pasado. Ese día todo o mundo tiña medo. Todo o mundo buscaba unha ruta de escape. Todo o mundo sabía que os talibán eran brutais*.

Eu, en realidade, nunca imaxinei que os talibán puidesen entrar en Kabul, pero Afganistán fora vendida nun acordo político entre os Estados Unidos e a organización terrorista talibán. De feito, venderon a todas as persoas afganas.

O 15 de agosto do ano pasado foi o día máis amargo da miña vida e o de moitos afganos e afganas. Mentres pasan os días, as semanas e os meses, aínda non podo crer que Kabul estea en mans de terroristas.

Despois da chegada dos talibán, todo o mundo buscada un xeito de escapar. Moitas persoas fuxiron a Irán e Pakistán. Tras a presenza dos talibán, EE.UU tiña o control do aeroporto de Kabul a través dun acordo co cal podían salvar os seus amigos afganos.

Despois de moitos días difíciles, eu e a miña familia puidemos entrar no aeroporto de Kabul, pero como non cooperara coas forzas internacionais no pasado, non tiñamos posibilidade de marchar de Afganistán ata que un reporteiro de Chile me chamou. Preguntoume se lle podía conceder unha entrevista e veu á miña casa para facela. Tras a entrevista, recibín unha chamada do Estado español e enviaron, a min e á miña familia, unha invitación.

Neses días, era difícil entrar no aeroporto, mesmo con pasaporte, visado ou invitación. Miles de persoas esperaban fóra e as forzas estranxeiras só tiñan control do interior e non podían saír. Eu estaba en contacto co capitán español a través de WhatsApp. El sabía que o bebé recén nacido do meu irmán non podía soportar estar baixo o sol abrasador e intentaba axudarnos.

A situación fóra do aeroporto era terrible. Os talibán disparaban e golpeaban coas súas armas a calquera persoa que se achegase. Finalmente, despois de 48 horas, coa axuda das forzas do Estado español, puidemos entrar no aeroporto de Kabul. A diferenza dos talibán, o capitán e os soldados foron amables connosco e fixéronnos sentir benvidos. O capitán abrazoume e dixo: “Es un home forte e salvaches a túa familia. Queres axudarnos a salvar os teus compatriotas?”

Eu dixen que si por vontade propia.

Cooperei con eles no aeroporto durante tres días nos que axudamos a moitas persoas afganas. Foi unha situación moi difícil. Tivemos que atopar entre toda a xente a aquelas persoas que tiñan invitacións do Estado español.

Fun testemuña da axuda e rescate dos meus compatriotas. Fun o único civil que estivo cerca das portas do aeroporto cos soldados. Utilizaba o meu móbil para chamar a calquera persoa que tivese unha invitación do Estado español, buscábaos entre a multitude e púñaos en contacto cos soldados para que os axudaran.

O proceso continuou ata que me sobrepasei, debido á calor extrema e ás escenas desagradables que presenciei. Cando me volvín sentir mellor, quería seguir axudando, pero o capitán non me deixou. Pediume que fora xunto á miña familia, bebese auga e comese ata que me atopase mellor.

Fun coa miña familia, baixo o sol abrasador e esperamos un voo para marchar do país, instalándonos no espazo máis próximo á aeronave militar. Por fin, chegou o momento de marchar . Nese intre, mentres me dirixía ao avión militar, tiña unha sensación agridoce. Estaba feliz por salvar a miña familia, pero triste polo meu país.

Cando chegamos a Madrid, non podía deixar de pensar na miña irmá, á que deixaramos atrás, nas portas do aeroporto. Cando vin un post de Facebook no que se falaba dunha explosión no aeroporto de Kabul, entrei en choque. Pero finalmente, despois dun tempo, conseguín falar con ela. Estaba ben e fora capaz de escapar á súa casa tras a explosión. A mesma na que centos de persoas foron feridas e asasinadas, entre elas dous xornalistas amigos meus.

Dende cativo, son fan do Real Madrid e quería viaxar a Madrid, pero nunca imaxinei que viaxaría a esta cidade deste xeito: con roupa sucia, pelo descoidado e mesmo sen equipaxe. Estaba tan canso que esquecín que chegara a unha cidade que sempre quixera visitar.Este é o resumo da miña historia de migración.

Agora, un ano despois, quero dicir que son feliz de estar no Estado español. Un país con persoas amables e unha historia ancestral. Gústame a xente e quero empezar unha nova vida.

Estou aprendendo español. Pregúntome se un día poderei continuar o meu traballo xornalístico desde este país.

Perdino todo e quero recuperalo aquí. Fareino o mellor que poida para lograr os meus obxectivos.

Espero que un día a paz volva a Afganistán e as guerras rematen en todo o mundo.

Grazas á xente deste país. Que a paz continúe.