Crónica
O 15 de agosto foi o día máis triste da miña vida

Hai un ano, o 15 de agosto, propagouse a noticia da chegada dos talibán ás portas de Kabul. Ese día eu estaba na cidade coa miña familia e lémbroo perfectamente.
Refugiados Afganistan Talibanes
Unos 400.000 afganos se han visto obligados a abandonar sus hogares desde principios de año. © ACNUR/Edris Lutfi
Tradución: Elena Martin
15 ago 2022 12:12

Agora que escribo este texto, vivo nunha cidade chamada Ourense. Vai unha calor extrema. Abro o meu portátil nunha esquina da habitación e rememoro eses días escuros da chegada dos talibán a Kabul, así como os días difíciles no aeroporto da cidade.

Algunhas veces, pensar neses días pertúrbame moito e, en ocasións, mesmo o son dunha ambulancia pasando pola cidade tráeme recordos das explosións. Outras veces, cando escoito os fogos de artificio, recordo os disparos e a guerra.

Nas últimas décadas, Afganistán estivo en guerra repetidamente. O motivo de máis relevancia para esta realidade é a presenza do grupo terrorista talibán.

O movemento talibán foi fundado no ano 1994 na cidade de Kandahar, en Afganistán. Está organización terrorista tomou pola forza Kabul en 1996, e mantivo o seu poder ata o 2001, ano no que foron derrotados polas forzas da OTAN, dirixidas polos Estados Unidos.

Coa derrota dos talibán, formouse un novo goberno en Afganistán, e moitas persoas refuxiadas afganas regresaron ao seu país. Pero os talibán retomaron as súas agresións de novo uns anos despois, sobre todo mediante ataques suicidas cos que mataron a miles de cidadáns afganos nos últimos 20 anos.

Agora, eses mesmos terroristas que cometeron tantos crimes, formaron goberno en Afganistán. Entraron en Kabul o 15 de agosto do ano pasado. Ese día todo o mundo tiña medo. Todo o mundo buscaba unha ruta de escape. Todo o mundo sabía que os talibán eran brutais*.

Eu, en realidade, nunca imaxinei que os talibán puidesen entrar en Kabul, pero Afganistán fora vendida nun acordo político entre os Estados Unidos e a organización terrorista talibán. De feito, venderon a todas as persoas afganas.

O 15 de agosto do ano pasado foi o día máis amargo da miña vida e o de moitos afganos e afganas. Mentres pasan os días, as semanas e os meses, aínda non podo crer que Kabul estea en mans de terroristas.

Despois da chegada dos talibán, todo o mundo buscada un xeito de escapar. Moitas persoas fuxiron a Irán e Pakistán. Tras a presenza dos talibán, EE.UU tiña o control do aeroporto de Kabul a través dun acordo co cal podían salvar os seus amigos afganos.

Despois de moitos días difíciles, eu e a miña familia puidemos entrar no aeroporto de Kabul, pero como non cooperara coas forzas internacionais no pasado, non tiñamos posibilidade de marchar de Afganistán ata que un reporteiro de Chile me chamou. Preguntoume se lle podía conceder unha entrevista e veu á miña casa para facela. Tras a entrevista, recibín unha chamada do Estado español e enviaron, a min e á miña familia, unha invitación.

Neses días, era difícil entrar no aeroporto, mesmo con pasaporte, visado ou invitación. Miles de persoas esperaban fóra e as forzas estranxeiras só tiñan control do interior e non podían saír. Eu estaba en contacto co capitán español a través de WhatsApp. El sabía que o bebé recén nacido do meu irmán non podía soportar estar baixo o sol abrasador e intentaba axudarnos.

A situación fóra do aeroporto era terrible. Os talibán disparaban e golpeaban coas súas armas a calquera persoa que se achegase. Finalmente, despois de 48 horas, coa axuda das forzas do Estado español, puidemos entrar no aeroporto de Kabul. A diferenza dos talibán, o capitán e os soldados foron amables connosco e fixéronnos sentir benvidos. O capitán abrazoume e dixo: “Es un home forte e salvaches a túa familia. Queres axudarnos a salvar os teus compatriotas?”

Eu dixen que si por vontade propia.

Cooperei con eles no aeroporto durante tres días nos que axudamos a moitas persoas afganas. Foi unha situación moi difícil. Tivemos que atopar entre toda a xente a aquelas persoas que tiñan invitacións do Estado español.

Fun testemuña da axuda e rescate dos meus compatriotas. Fun o único civil que estivo cerca das portas do aeroporto cos soldados. Utilizaba o meu móbil para chamar a calquera persoa que tivese unha invitación do Estado español, buscábaos entre a multitude e púñaos en contacto cos soldados para que os axudaran.

O proceso continuou ata que me sobrepasei, debido á calor extrema e ás escenas desagradables que presenciei. Cando me volvín sentir mellor, quería seguir axudando, pero o capitán non me deixou. Pediume que fora xunto á miña familia, bebese auga e comese ata que me atopase mellor.

Fun coa miña familia, baixo o sol abrasador e esperamos un voo para marchar do país, instalándonos no espazo máis próximo á aeronave militar. Por fin, chegou o momento de marchar . Nese intre, mentres me dirixía ao avión militar, tiña unha sensación agridoce. Estaba feliz por salvar a miña familia, pero triste polo meu país.

Cando chegamos a Madrid, non podía deixar de pensar na miña irmá, á que deixaramos atrás, nas portas do aeroporto. Cando vin un post de Facebook no que se falaba dunha explosión no aeroporto de Kabul, entrei en choque. Pero finalmente, despois dun tempo, conseguín falar con ela. Estaba ben e fora capaz de escapar á súa casa tras a explosión. A mesma na que centos de persoas foron feridas e asasinadas, entre elas dous xornalistas amigos meus.

Dende cativo, son fan do Real Madrid e quería viaxar a Madrid, pero nunca imaxinei que viaxaría a esta cidade deste xeito: con roupa sucia, pelo descoidado e mesmo sen equipaxe. Estaba tan canso que esquecín que chegara a unha cidade que sempre quixera visitar.Este é o resumo da miña historia de migración.

Agora, un ano despois, quero dicir que son feliz de estar no Estado español. Un país con persoas amables e unha historia ancestral. Gústame a xente e quero empezar unha nova vida.

Estou aprendendo español. Pregúntome se un día poderei continuar o meu traballo xornalístico desde este país.

Perdino todo e quero recuperalo aquí. Fareino o mellor que poida para lograr os meus obxectivos.

Espero que un día a paz volva a Afganistán e as guerras rematen en todo o mundo.

Grazas á xente deste país. Que a paz continúe.

Informar de un error
Es necesario tener cuenta y acceder a ella para poder hacer envíos. Regístrate. Entra na túa conta.

Relacionadas

Afganistán
Afganistán Mujeres afganas: vetadas de la vida pública, expuestas a la violencia sexual
La extensión de los matrimonios forzados por razones económicas, la disolución del Ministerio de la Mujer y el desmantelamiento de los albergues para víctimas han propiciado que estos crímenes se cometan cada día con mayor impunidad.
Análisis
Análisis Afganistán: el país de las prohibiciones
El régimen talibán aprobó una nueva ley que recorta todavía más los derechos de los pobladores, en especial las mujeres. Desde Occidente, las reacciones apenas tocan la tibieza.
Personas refugiadas
Personas refugiadas Entre dos mundos: voces afganas en Barcelona
Tres años después del retorno de los talibanes al poder, tres refugiados afganos comparten el relato de cómo consiguieron salir y cómo viven en la distancia el callejón histórico en el que parece inmerso Afganistán, después de 20 años de ocupación.
Xunta de Galicia
Sanidade A Xunta de Feijóo, condenada por negar as visitas a unha muller falecida de cancro por ter covid-19
A xuíza di que a situación requiriu medidas de prevención “flexibilizadoras”. Faleceu a principios de 2022 no Hospital Álvaro Cunqueiro durante os últimos meses de administración do xefe do PP con Julio García Comesaña como conselleiro.
Madrid
La burbuja del alquiler Sumar, Podemos y sindicatos de inquilinos presionan para convertir en indefinidos los contratos de alquiler
Sumar lanza una propuesta legislativa para transformar en indefinidos los contratos de alquiler, una de las principales demandas de la manifestación por la vivienda del 5 de abril. Una moción de Podemos, rechazada en el Congreso, pedía lo mismo.

Últimas

Historia
Descifrando a historia Así foi a rebelión antifiscal galega de 1790 contra a burocracia española
A monarquía española quixo implantar a Contribución Única, algo que provocou fortes protestas. A máis coñecida foi o motín da Ulloa, chamado así porque se produciu nas zonas desta comarca. Foi a maior revolta antifiscal do Antigo Réxime en Galiza.
Xunta de Galicia
Vivenda O ‘teléfono antiokupas’ da Xunta recibiu só tres chamadas por ocupacións en 2024
O servizo foi renovado este ano cun orzamento de 61.000 euros, coa colaboración do Consello da Avogacía Galega e 135 avogados para atender as consultas. O pasado ano atenderon 109 consultas, a maioría sobre desafiuzamentos.
Comunidad de Madrid
Sanidad Pública Sindicatos piden el cese de la dirección del Hospital 12 de Octubre tras las obras de remodelación
Los problemas con las nuevas instalaciones han cristalizado en una unión sindical que ha reclamado formalmente el fin de la cúpula de dirección tras ser “ignorados” de manera “sistemática”.
Madrid
Acusaciones de violencia sexual Monedero, bajo investigación de la Universidad Complutense por la denuncia de acoso sexual de una alumna
La confidencialidad del expediente no permite saber cuándo se presentó la denuncia ante la Unidad de Igualdad o cuánto se demorará la resolución. La Complutense afirma que la Inspección de Servicios está tramitando la acusación.
Justicia
Justicia Rubiales, condenado por agresión sexual y absuelto del delito de coacciones
18 meses de multa con cuota de 20 euros al día por un delito de agresión sexual. Es la condena al expresidente de la RFEF Luis Rubiales por los hechos ocurrido en la ceremonia de entrega e medallas del pasado mundial celebrado en agosto en Sidney.
Egipto
Egipto Ashraf Omar continúa en prisión provisional por dibujar
Ashraf Omar, caricaturista político del medio digital AlManassa, sigue en prisión preventiva indefinida tras ser arrestado violentamente en su domicilio el 22 de julio de 2024.
Fascismo
Memoria antifascista Allí donde hay humo, hay fuego
A unos días de las elecciones alemanas, donde la ultraderecha acude fortalecida, un repaso sobre el proceso de desnazificación posterior a la Segunda Guerra Mundial y sus medias verdades.

Recomendadas

Feminismos
Ana Bueriberi “El activismo tiene que ser colectivo: para contribuir al cambio es imprescindible despersonalizar la causa”
La periodista madrileña Ana Bueriberi reconoce que no sintió la discriminación hasta que llegó a la Universidad. Hoy, desde el proyecto Afrocolectiva reivindica una comunicación antirracista, afrofeminista y panafricanista.
Inteligencia artificial
Militarismo La máquina de los asesinatos en masa: Silicon Valley abraza la guerra
Las fantasías distópicas sobre los futuros usos de las máquinas en la guerra están más extendidas que el relato de lo que ya está pasando en los campos de batalla.
América Latina
Extrema derecha Los soldados de Donald Trump en América Latina
Mientras algunos presidentes latinoamericanos, con mayor o menor ímpetu, intentan ponerle freno, otros tantos se arrodillan y le rinden pleitesía sin recibir nada a cambio. ¿Quiénes son los súbditos latinoamericanos de Trump?