Palestina
“Ser palestina é unha condición de decencia nun mundo indecente”

O 29 de novembro de 1947, a ONU aprobaba dividir Palestina á forza, en contra da súa cidadanía. Trinta anos, dúas guerras e milleiros de mortos despois, a ONU viu preciso dedicar un día a recoñecer que aquel plan saíra mal. Desde entón, cada 29 de novembro lembraría que o pobo palestino ten dereito a volver ao seu fogar, a restituír os seus bens e á soberanía nacional sen inxerencia externa.

Para revisar de que xeito nada disto se cumpriu e outras realidades da realidade palestina, o Encontro Galego contra a OTAN organizou unha palestra en Compostela con Mohamed Safa, Sami Ashour, Paula Bonaval e a investigadora María González Flores.

Safa: “Só temos dúas opcións, a resignación ou a resistencia, e eliximos a segunda.”

Mohamed Safa é desa xeración de médicos palestinos que estudou na USC. Foi o último en falar e comezou contrastando a realidade histórica coa realidade que presentan os medios desde hai semanas: “Parece que en Gaza todo era paz e liberdade ata o 7 de outubro”. Safa explicou que desde o bloqueo israelí a Gaza de 2007, a situación non fixo máis que empeorar: “Atacaron cinco veces, nunhas semanas destruían e despois, paraban. Ante isto, só temos dúas opcións, a resignación ou a resistencia, e eliximos a segunda.”

Safa criticou tamén a resposta dos países árabes ante o xenocidio, non así da resistencia: “Os países árabes adoptaron a doutrina da cultura da derrota, e non agardo nada deles. Pero o 7 de outubro rompeuse esa doutrina e esa superioridade militar. Os israelís pensaban: 'como van facer nada estes mortos de fame?' O obxectivo da resistencia era devolver a casa aos presos palestinos, mulleres e nenos. Era a única maneira”. O activista lembrou que durante a ocupación, pasaron polo cárcere “ao redor de 1.5 millóns de persoas, o 25% das palestinas. A resposta de Israel, cualifícaa de 'enloquecimiento': “Queren aplanar a zona para que entren os tanques e facer de Gaza unha zona inhabitable, por iso atacan ata as panaderías. Non dicides que o Sinaí é inhabitable? Pois agora Gaza tamén.”

Safa preguntouse a si mesmo por que os países occidentais apoian a Israel: “Segue vixente a visión colonial sobre Oriente Medio. Era tan importante crear un estado xudeu, que expulsaron o 75% das persoas nativas, e hoxe, Occidente acepta o que está pasando como un prezo razoable para destruír a Hamas”. Seguiu facendo preguntas de difícil resposta: “Por que enxalzan a loita dos ucraínos e censuran a nosa? Queren facer ver que a nosa é parte da nosa xenética, que somos culpables e que Israel é a democracia e a vítima. Pensas que en Gaza están conformes con que os bombardee un ‘estado democrático’? Si, seguro. Menos mal que son democráticos, imaxina o terrible que serían as bombas dun estado ditatorial.”

Sami Ashour: “A un curmán da miña nai matárono canda dezanove persoas da súa familia, e aínda quedan dous debaixo dos escombros que non son quen de sacar.”

Sami Ashour é de Gaza, aínda que tamén leva a maior parte da súa vida en Galiza. O presidente da Asociación Galaico Árabe Jenin foi enumerando as razóns polas que “hai que ser solidarias con Palestina todos os días do ano”. A primeira: “O pobo palestino non ten ningunha culpa da situación, Europa, si”, en referencia á creación do estado israelí. A segunda, que é “unha causa xusta”: “Israel é un estado ocupante. Hai 700.000 persoas ocupando a mellor parte de Cisxordania e facendo imposible a solución dos dous estados”. O terceiro motivo é a situación “catastrófica” en Palestina: “Podedes imaxinar a dor das nais e pais sabendo que teñen fillos debaixo dos escombros. (...) A un curmán da miña nai matárono canda dezanove persoas da súa familia, e aínda quedan dous debaixo dos escombros que non son quen de sacar. É imposible de describir e de xustificar”.

Ashour criticou tamén a manipulación dos medios e alertou que “o que está pasando hoxe en Gaza, pode pasar en Cisxordania”, onde valora que hai un proceso de limpeza étnica e de expulsión de poboación: “Estamos ante o goberno máis extremista que tivo nunca ese estado.” Para finalizar, sinalou que o pobo palestino seguirá resistindo: “Nós levamos 75 anos aguantando, pero Israel só sabe destruír, ata que o mundo se canse. Xa estamos escoitando voces críticas ata en Estados Unidos, algo que antes era impensable”.

O acto comezara coa intervención de dúas activistas galegas que tamén traballan a prol da causa palestina. Paula Bonaval presentou o Movemento de Boicot e Desinvestimentos (BDS) en Galiza e convidou ás asistentes a unírense no Sistema Universitario Galego por Palestina, “un novo grupo de traballo horizontal para facer boicot no eido académico”. Bonaval explicou que é o Comité Nacional Palestino de BDS “quen marca as empresas a boicotear baixo criterios estratéxicos” e, neste momento, salienta a Carrefour como a principal empresa a boicotear. Tamén mencionou outras marcas como Puma, HP (provedora do exército israelí), Siemens, Axxa Seguros ou a inmobiliaria Remax, pola construción de asentamentos coloniais.

María González Flores estivo en Ramallah traballando na súa tese, e sinalou varios puntos sobre como as ONG en Cisxordania “actúan como eixo de opresión”. Un deles é o extractivismo académico, é dicir, os investigadores do norte global que traballan en Palestina sen producir ningún retorno para a poboación local. Tamén criticou a clasificación que as ONG realizan das persoas beneficiarias ('emigrante', 'expatriado', 'vulnerable') e a axuda externa que chega a Palestina, que malia ser “moi necesaria” non ten en conta as necesidades da poboación local: “A liña márcana a Unión Europea ou a ONU.”

A última intervención de Safa, foi a máis longa e, se cadra, a máis emotiva. O médico cisxordano quixo citar un diálogo de La Corte de los milagros, de Valle Inclán:

— ¿Y usted por qué es revolucionario?
— Por decoro, querida Marquesa.

Safa enxalzou o decoro e a decencia da causa palestina: “Hoxe en día, ser palestina é unha condición de decencia nun mundo indecente. Decencia ante unha posición irracional. Por iso teño esperanza.”