Corpos Incómodos
Deseñar o anómalo para delimitar o normal

A pesares de que moitas voces autorizadas nos intenten vender o trans como un fenómeno novidoso, froito dun suposto acervo antimaterialista promovido dende o posmodernismo máis académico, a existencia de persoas que rexeitan os esquemas binarios sexo-xenéricos está presente na nosa sociedade dende o mesmo momento no que se institucionalizou esta ficción política. Pode que vostede non sexa consciente, mais dende moito antes de que nacera, a catalogación como enfermidade mental de todo aquelo que rompía a norma social xa levaba décadas repetíndose nos ensaios e manuais de medicina, no discurso social e en moitos códigos lexislativos ao redor do mundo.

Quen ten medo do transfeminismo?

Gael Martins

Corpos Incómodos

Quen ten medo do transfeminismo?

Gael Martins

As persoas trans xa somos suxeito do (trans)feminismo. E non por capricho, senón por necesidade.

Dende a “Psicopatía sexuallis”, o “instinto sexual contrario”ou a “metamorphosis sexualis paranoica”ata chegar á “transexualidade”, foron moitos os científicos que contribuíron á noble causa de perpetuar un esquema sexo-xenérico binario e xerárquico. O normal, o san, nacía polo tanto eternamente comprometido polo “anormal”, o enfermo, o pernicioso para as garantías de orde social. Un caixón sen fondo no que tamén estiveron homosexuais, feministas e, incluso no Estado español e por prescrición do psiquiatra Antonio Vallejo-Nájera, toda aquela que considerase o marxismo como unha opción política válida. Un imaxinario que se transmite na memoria dominante e que foi reforzado con códigos lexislativos, con leccións nas escolas e baixo o amparo dos medios de comunicación.

Neste senso, o que se está a formular cos debates sobre a lei trans é unha presunción de criminalidade que bebe directamente dese esquema patoloxizador incrustado no discurso social. O mesmo que establece quen é “xente de ben” e deshumaniza todo o que non entra nese grupo reducíndoo á categoría de “outro”. Un “outro”que vén cuestionar e poñer en risco a nosa visión do mundo e o noso modo de vida. Un outro que debe ser vixiado e a quen hai que establecer un seguimento rigoroso antes de certificar a súa condición de cidadanía plena.

Dereito de autodeterminación de xénero ou a defensa do evidente

Miguel Vieito

1

Corpos Incómodos

Dereito de autodeterminación de xénero ou a defensa do evidente

Miguel Vieito

1

O dereito á libre determinación do xénero é un Dereito Humano Fundamental, e leva anos séndoo.

Por iso, que haxa tantas voces que reclaman que se manteña o modelo patolóxico no que as persoas trans temos que contar cun informe psicolóxico/psiquiátrico e con dous anos de hormonación obrigatoria para acceder ás mudanzas de documentación, non é algo que proceda dun suposto interese social polo noso benestar e o éxito nas nosas transicións, senón que radica na necesidade de dotar ao Estado das ferramentas para vixiar que os marcos da nosa sociedade binarista e xerárquica non se movan o máis mínimo. Pouco importa, por iso, que organismos como o Colexio Español de Psiquiatras ou o Colexio de Psicólogos de Madrid se pronunciaran a favor da despatoloxización e autodeterminación do xénero, xa que o que se agarda deles non é un acompañamento respectuoso ás persoas trans, senón que asuman o seu rol centenario de policías de xénero.

Na actualidade, os poucos psicólogos e psiquiatras que asumen este papel (xa que cada día máis abundan os que, como os seus respectivos colexios aconsellan, recoñecen que non son quen para dicirnos a nós mesmas o que somos), basean os seus tratamentos en comprobar que cumprimos todas e cada unha das normas sociais que se adscriben ao xénero ao que queremos transitar, ao feito de que as nosas vidas trastornen o máis mínimo posible a norma, a que academos a “cura”, que non é outra cousa que a invisibilidade.

Naturalmente, as persoas non binarias non existen neste esquema, mentres que para as demais teñen reservadas toda unha serie de preguntas relativas ao rosa, ao azul, ás saias, aos pantalónse incluso ás nosas prácticas sexuais. Policías do xénero que mudan a pistola e a placa por un bolígrafo e un cuestionario, supostamente coa capacidade de desenmascararnos a través do acoso e o derribo, do cuestionamento e a humillación. Ou acaso non lles resulta humillante que unha persoa se teña que espir diante dun forense para amosar que se someteu ao tratamento hormonal, para recibir xuízos sobre o seu corpo e como este procesa os medicamentos, e para asegurarse de que encaixamos co socialmente establecido como un corpo masculino ou feminino? O valor atribuído ao tamaño dos senos, á peluxe corporal, ou a distribución da gordura non é só un reduto dun esquema social de xénero pernicioso para o conxunto das mulleres, senón que é conditio sine qua non para obter o dereitoa ser, para poder gardar na carteira a túa proba de cidadanía, o DNI.

Acadar estes estándares nunca é doado e non sempre é posible, e supón un camiño que leva implícito moito sufrimento, impotencia e auto odio, ademais do conseguinte desgaste físico e emocional. É por iso polo que dende os colectivos trans negámonos a seguir someténdonos a “curas”para que se nos recoñeza como o que somos, e é por iso tamén polo que non estamos soas nesta loita. Acompáñannos infinidade de feministas, colectivos LGBTI e compañeiras de todo tipo, sabedoras de que esta revolución das marxes tamén é súa, de que sen todas non poderá ser.

*O titular é unha frase extraída de: ABIÉTAR, D. (2019): ¿Solo dos? La medicina ante la ficción política del binarismo sexo-género, Cambalache.

A teoría queer: home de palla do feminismo excluínte

Daniela Ferrández

2

Corpos Incómodos

A teoría queer: home de palla do feminismo excluínte

Daniela Ferrández

2

O argumentario interno de parte do PSOE reactivou a roda do debate, da acusación, e do conflicto, situando no centro “o queer” como un ente abstracto.