Iván Ferreiro Lamas

Domingo, 5 de decembro de 1976. Os equipos están a piques de saltar ao terreo de xogo. Cando, de súpeto, algo estraño acontece no túnel de vestiarios.

“Estiveches con Deus?”, foi a frase que atopou escrita Beñat nun papel que estaba no felpudo da súa casa de Basauri, despois de entrevistar en Lezama a Joxe Ángel Iribar esa mañá do 20 de novembro de 1984. Preferira volver a casa para escoitar a gravación, antes de ir aos estudos de Info7 Irratia para facer a montaxe da entrevista. Sorrindo, entrou na súa casa, coñecedor de que o autor da nota fora o seu pai.

Copa do Mundo de Brasil 2014. O adestrador galo, Didier Deschamps, fala co centrocampista Rio Mavuba na banda do terreo de xogo. Dille que deixe que quentar.

14 de xuño de 1974, once futbolistas están fronte a tribuna do Westfalenstadion de Dortmund. Sobre o peito, a estampa dun leopardo circundado pola lenda “Léopards Zaïre” que ocupa a práctica totalidade das súas camisetas amarelas. Un deseño rompedor para un acontecemento histórico: por vez primeira unha selección da África subsahariana chegaba á fase final dun mundial.

Ali quedou pensando que faría agora. Sen campionato. Afastado do cuadrilátero. Con causas xudiciais pendentes e agora, incluso, sen nome.

“Enterado”. Deste xeito, tan eufemístico, o ditador Francisco Franco asinaba coa súa propia man as sentenzas de morte que depositaban na mesa do seu despacho no Palacio do Pardo.

“Son América. O pedazo que vostedes non recoñecen, mais deben acostumarse a min. Son negro, enfonchado, seguro de min mesmo. É a miña relixión, o meu nome, non o de vostedes”. Un Xúpiter de ébano, con 18 anos, acaba de saír dun restaurante do East-End de Louisville, Kentucky. Negáranse a servirlle pola cor da súa pel, recomendándolle que volvese a África. Doíalle a man pola dereita recta que lle deu á porta ao saír, pero máis lle doía a alma.

A historia de Tom Simpson no Mont Ventoux nun Tour de Francia de 1967.

Foi o primeiro nicaragüense no Salón da Fama, a bandeira do seu país nos Xogos Olímpicos de Beijing, chegou á política da man dos mesmos que confiscaron tódalas súas propiedades.

Falemos claro, o que aconteceu en Galicia despois da sublevación militar de xullo de 1936 foi un exterminio por motivacións políticas.

Hace mucho tiempo, en una galaxia lejana, muy lejana... Hay itinerarios sagrados en el mundo del ciclismo. Son pocos. La mayoría de recorridos terminan sucumbiendo con el paso del tiempo, modernizando e reasfaltando sus kilómetros. Perdiendo su esencia. Hay algunos que, sin embargo, siguen fieles a su origen y conservan el encanto de épocas anteriores. Son los monumentos del ciclismo, por su orden en el calendario ciclista actual: Milano-Sanremo, De Ronde Van Vlaanderen, Paris-Roubaix, Liège-Bastogne-Liège y Giro di Lombardia. Tercer capítulo.

CAPÍTULO 2. Hai moito tempo, nunha galaxia lonxana, moi lonxana... Hai itinerarios sagrados no mundo do ciclismo. Son poucos. A maioría de percorridos terminan sucumbindo co paso do tempo, modernizando e reasfaltando os seus quilómetros. Perdendo a súa esencia. Hai algúns que, sen embargo, seguen fieis a súa orixe e conservan o encanto de épocas anteriores. Son os monumentos do ciclismo, pola súa orde no calendario ciclista actual: Milano-Sanremo, De Ronde Van Vlaanderen, Paris-Roubaix, Liège-Bastogne-Liège e Giro di Lombardia.

Hai itinerarios sagrados no mundo do ciclismo. A maioría de percorridos terminan sucumbindo co paso do tempo. Outros seguen fieis a súa orixe.

Hai itinerarios sagrados no mundo do ciclismo. A maioría de percorridos terminan sucumbindo co paso do tempo. Outros seguen fieis a súa orixe.

Hay itinerarios sagrados en el mundo del ciclismo. Son los monumentos del ciclismo, por su orden en el calendario ciclista actual: Milano-Sanremo, De Ronde Van Vlaanderen, Paris-Roubaix, Liège-Bastogne-Liège e Giro di Lombardia.

Nos 50 as persoas negras debían viaxar na parte traseira dos trenes e autobuses, e só podían beber nas fontes públicas coa frase “colored”.

Na Democracia Corinthiana do mesmo xeito que escollían cando e como viaxar, escollían os reforzos, o lugar de adestramento, a decisión de concentrarse

Gino Bartali competiu durante 20 anos, entre as décadas dos 30, 40 e 50. Morreu sen que ninguén soubese nada dos 800 xudeus que axudou a salvar.

A rivalidade entre Garry Kasparov e Anatoly Karpov foi épica, longuísima, sempre desapiadada e salpementada de liortas políticas.

Pelexar, é posíbel que sexa o trazo definidor na vida dunha persoa despois de se criar nun vagón de tren. Pelexar, pelexar pola ilusión, pelexar pola esperanza, pelexar contra a vida ou pelexar contra a morte. El sempre está loitando, esa é a súa ética de traballo.

O mundial de fútbol é un verbo conxugado normalmente nos titulares e nas primeiras planas dos xornais baixo a éxida de éxitos, triunfos e vitorias. Mais ás veces detrás dun aparente resultado desfavorábel hai feitos que merecerían o recoñecemento dos demais.