Migración
Moria: Accidente ou consecuencia?

Un incendio no campo de persoas refuxiadas de Moria, na illa grega de Lesbos, acabou o pasado domingo coa vida, segundo o Alto Comité das Nacións Unidas para os Refuxiados –ACNUR– de ao menos dunha muller e dun neno. Dende fai anos, varias ONGS en terreo levan denunciando a situación na que viven os migrantes en Moria, un espazo inicialmente pensado para ao redor de 3.000 persoas no que actualmente malviven máis de 10.000.

A pesar de que aínda non hai informacións oficiais sobre a orixe do lume, Isabel Roue, coordinadora en terreo do proxecto Rowing Together, insiste en que “non se pode falar de accidente tendo en conta as condicións nas que vive a xente en Moria”. Alí, en Moria, vive Zahra, que é natural de Afganistán e leva neste campo de Lesbos catro meses. “A vida aquí é horrible, non hai espazo para tanta xente, nas tendas non temos electricidade e vémonos obrigados a conectar os cables a fusibles, o que é moi perigoso”, asegura. A escaseza de recursos é tamén, segundo Zahra, continua: “as veces temos que facer colas de entre catro e cinco horas para poder comer e non hai medicinas nin médicos suficientes para tanta xente”.

En agosto, un adolescente afgano morreu durante unha liorta no campo e en setembro un neno, tamén afgano, foi atropelado por un camión.

Despois do incendio acaecido o domingo, as persoas refuxiadas de Moria comezaron unha seria de manifestacións contra as condicións nas que viven. “Estábamos enfadadas, quixemos protestar e a policía comezou a lanzarnos gas lacrimóxeno. A pesar de que lles dicíamos que había persoas que se atopaban mal, continuaron empuxándonos e lanzando gas”, asegura Zahra. Isabel Roue afirma que, a pesar de non ter visto en primeira persoa os presuntos ataques policiais contra as persoas refuxiadas o pasado domingo, non se sorprende. “Cada vez que hai un problema no campo, a resposta sempre é pechalo todo e lanzar gas sen ter en conta as consecuencias”, narra.

Estas non son as primeiras mortes que acontecen en Moria nos últimos meses. En agosto, un adolescente afgán perdeu a vida durante unha pelexa no campo e en setembro un neno, tamén afgán, foi atropelado por un camión mentres xogaba nunha caixa de cartón. ACNUR alertou en varias ocasións ao goberno grego sobre a situación neste campo de Lesbos e instou a transferir o mais rápido posible a persoas a terra firme en Grecia.

Alessio Barberio, psiquiatra clínico especializado en emerxencias psiquiátricas, declarou nun informe para a ONG Médicos sen Fronteiras que, en todos os seus anos de carreira, nunca viu a un número de xente tan amplo “sufrir problemas mentais tan serios como os refuxiados da illa de Lesbos”. No seu informe asegura que moitos de eles “non poden desenvolver as necesidades vitais máis básicas como comer, durmir, manter hixiene persoal e comunicarse”. Dende Médicos sen Fronteiras xa se alertaba nun comunicado en setembro do ano pasado sobre nenos e adolescentes que tentaran suicidarse ou auto-lesionarse durante o tempo que viviron en Moria.
Tras o incendio, o goberno grego anunciou o pasado luns, despois dun Congreso de Ministros, a súa intención de aumentar as devolucións de persoas refuxiadas a Turquía dende as illas gregas. Dende Atenas tamén se declarou que se establecerán “centros de pre-salida” para as persoas que entraran a Grecia ilegalmente, para as que non teñan dereito a asilo ou para aqueles cuxa solicitude fora rexeitada.

Sen embargo, dende Amnistía Internacional fixeron fincapé en varios informes que Turquía non é un país seguro. O acordo da Unión Europea-Turquía para frear o fluxo migratorio cara Europa baséase na afirmación de que Turquía é un país seguro para os refuxiados, pero, segundo Amnistía Internacional, esta afirmación é “insostible xa que non teñen un sistema de asilo plenamente operativo”. Esta ONG afirma que en Turquía non se proporciona “a protección íntegra que esixe a Convención sobre o Estatuto dos Refuxiados, nin garante o principio de non devolución, que prohibe devolver a ninguén a un país onde corra verdadeiro perigo de sufrir violacións graves de dereitos humanos”.

No que vai de ano, 35.848 migrantes chegaron a territorio grego por vía marítima, dos cales 16.075 o fixeron a illa de Lesbos, segundo datos de ACNUR. A principal nacionalidade de orixe das persoas que entran en Europa polo mar Exeo é Afganistán, seguida de Siria, A República Democrática do Congo, Iraq e Palestina.
As persoas refuxiadas que viven en Moria están cansadas e enfadadas. “A miña nai estivo chorando e rezando toda a noite. Queriámonos manifestar, pero os policías non nos deixaban estar en grupos de máis de catro persoas para impedírnolo”, conta Zahra. Para Isabel, o que está acontecendo en Lesbos é “un abandono total da situación” e insiste na “neglixencia por parte de Europa”.

O viaxe para as persoas que escapan da guerra, a represión e a pobreza non remata tras pisar territorio Europeo. Zahra segue en Moria, nin ela nin ninguén sabe por canto tempo máis, nin tampouco o que lle agarda despois.

New Left Review en español

Grecia y la cuestión meridional de la Unión Europea

Stathis Kouvelakis

Fronteras

Grecia y la cuestión meridional de la Unión Europea

Stathis Kouvelakis

La perspectiva griega nos permite ver con mayor claridad la realidad del “Estado de seguridad”, que está surgiendo dentro de la UE, en la medida en que ese organismo está otorgando a las políticas neoliberales un estatus constitucional mediante un mecanismo liberado de cualquier forma de control democrático.