Coronavirus
Sobre corentena e produtividade

“Como vou crear nada se paso os días intentando non volverme tola?”. Esa non son eu, esa é a miña amiga —máis ben amigas, porque en realidade esa frase é unha mestura de tódalas veces que compañeiras me dixeron algo parecido estes días— desesperada porque no seu traballo lle esixen un maior nivel de produción do normal porque «total, agora ten todo o tempo do mundo».

A min non fai falta que me esixan os demais, porque xa o fago eu sola. E parece que non son a única. Poño no buscador dúas palabras: «produtividade» e «corentena», porque, inocente de min, penso que a rede me vai responder con cariño que non pasa nada, que é normal non ser quen de facer nada mentres estás pechada en catro paredes. E digo inocente de min, porque o que me devolve o maior invento da era da velocidade é unha cadea de páxinas web que buscan de todo, menos tranquilizarme:

“Mejora tu productividad durante la cuarentena!”, “6 consejos para teletrabajar de forma eficiente”, “5 medidas para mejorar la productividad”, “6 recomendaciones para no disminuir la productividad”... E así, unha lista interminable de ‘tips’ para non deixar que esta situación nos pare.

Pero, a quen queremos enganar? Xa estamos parados. Parados non só fisicamente, senón que os nosos cerebros teñen que procesar o ‘castigo’ ao que lles temos sometidos. Neste caso, as nosas cabezas son coma esas crianzas que non entenden porque non poden saír fóra. Non sei os dos demais, pero os meus soños volvéronse máis intensos ca nunca. É coma se o meu subconsciente estivese tratando de compensar o feito de que non creo novos recordos máis aló do portal.

Leo a Leila Guerriero que á súa vez fala de El Eternauta, e penso cantas veces o ser humano imaxinou a súa propia aniquilación. “Cuando era chica, en noches quietas de invierno, me gustaba pensar en El Eternauta, la historieta en la que Buenos Aires amanece sumida bajo una nevada venenosa que mata a muchos y obliga a tantos otros a quedarse en sus casas. Fantaseaba con quedar atrapada, mi familia y yo, en nuestra casa cómoda y segura, nuestro nido de luz. Ya no quedan nidos de luz. Ni quedan nidos”. Por un momento entendo que o problema é que nos preocupamos tanto por estar cómodos, que acabamos creando xusto o contrario. Estabamos tan desexosos de ter o noso propio espazo, que creamos cárceres no canto deses niños que Guerriero estraña. Será por iso que a corentena se fai tan dura?

Xa me desviei outra vez do tema.

Pídennos tranquilidade e bo humor, e non me parece xusto. Sobre todo porque xunto con esa petición de calma, boa vontade —‘euquedonacasa’—, bombardéasenos continuamente con todas as cousas que poderíamos aproveitar para facer mentres dura a corentena –aparte das terribles malas novas, claro–.

E non é só unha cuestión de teletraballo, as redes sociais están cheas de persoas amosándonos que nada nos debería parar, que isto é outra ‘oportunidade’ para reiventarnos. O Instagram, o Facebook, mesmo o Twitter son as plataformas onde xente de todo o mundo explica a receita saudable que deberías estar comendo, a posición de Ioga que podes conseguir facer esta corentena, as obras de arte que agora tes tempo de debuxar. Pero eu non podo. O meu día pasa entre intentar que me dea o sol —porque leo que a falta continuada de vitamina D e mala para a saúde...—, procurar facer exercicio estirándome entre o armario e a cama, comer, pensar na crise que se achega como un enorme tsunami que non podemos frear, e falar dalgún xeito cos meus seres queridos, a pesar que o que devezo e por darlles unha aperta.

E non podo evitar pensar que se eu, que teño unha xanela, non teño fillos e sigo podendo pagarme a luz e a auga quente non son quen de actuar como se nada pasara, non son quen de ‘producir’ —que palabra tan traizoeira— nin quero pensar en que “todo vai ir ben”, como vai querer toda a xente que ademais de polo virus, ten que preocuparse porque hai unha enfermidade social aínda maior que lles di que deberían seguir pagando o que non poden? Que deberían manter un sistema que non os quere manter a eles?

Non precisamos un cento de ‘coachers’ explicándonos que este é o noso momento para crear e para medrar. Precisamos persoas que con cariño nos digan que non pasa nada, que estamos xuntas nisto, pero de verdade. Que é normal querer berrar e chorar, sentirse desesperanzado, querer pasar algún día tirada no sofá e cabrearse con toda a publicidade positiva do banco Santander e de Amazon.

Porque temos moito no que pensar, moito que loitar e moito que coidar(nos), como para sorrir como se nada desde a nosa casa.