Editorial
Lugo marca o camiño

En Lugo estase a mover algo e determinadas persoas comezan a estar cada vez máis molestas e expectantes ante a evolución que poida seguir. E é que a resposta artellada ante as intencións do goberno local de aprobar unha ordenanza cívica de corte represor e excluínte cara aos grupos sociais máis vulnerables é, nesta cidade, algo excepcional e, polo visto, vai para longo.

A reacción ao proxecto de ordenanza, organizada de xeito aberto, horizontal e asembleario no seo da plataforma Lugo Sen Mordazas, foi capaz de mobilizar a máis de medio millar de persoas na manifestación do 26 de setembro contra unha ordenanza que os medios de masas estatais non mencionan e que os locais (La Voz de Galicia, El Progreso) mencionaron case exclusivamente grazas ao traballo da propia plataforma, que desde a súa constitución no mes de maio estivo moi presente na rúa organizando accións de protesta, actividades de contacontos, cine de rúa, un festival, e facendo dous murais que, nunha cidade coas paredes ateigadas de pintadas, tardaron menos de 48 horas en ser censurados.

A alcaldesa Lara Méndez anunciou a retirada do proxecto de ordenanza cívica, que apoiaba o seu partido xunto co PP e C’s, tan só dúas semanas despois da manifestación, o que demostrou a eficacia e a necesidade da mobilización social. O rexeitamento da veciñanza tamén se trasladou á vertente política en forma de ultimato de apoio do BNG ao PSOE de Lugo se non retiraba a ordenanza.
Secasí, o 25 de outubro o PP levou ao pleno a proposta de continuar coa tramitación da ordenanza cívica e tanto o PSOE como C’s, que inicialmente a apoiaban, votaron en contra. A aprobación da ordenanza cívica xa constitúe a primeira promesa electoral do PP de Lugo, e C’s tamén ten intención de elaborar unha ordenanza na mesma liña. Pola súa parte, a alcaldesa, malia retirar a norma, segue aplicando a súa política na mesma dirección. Por todo isto, a plataforma xa anunciou que seguirá en activo.

O cambio de postura do PSOE e C’s só é explicable como unha forma de pretender desactivar un movemento que serviu para poñer en contacto aos radicais (entendido como os que van á raíz do problema, eses que combaten a pobreza e non aos pobres), para construír en común e para crear unha base social de loita; só é explicable como unha tirapuxa que confronta a estes partidos coa cidadanía. Só o pobo organizado salva o pobo.