Editorial
Somos moitas e imparábeis

O berro do 8 de marzo do 2018 aínda reverbera, mais hai algunhas voces que desde o poder buscan apagalo. O berro deste ano anima a que voltemos saír, sen medo, porque é co medo que nos poden controlar. Non é gratuíto que cando se fala de mulleres nos medios de comunicación, sexa para centrarse no seu papel de vítimas. Tampouco o é que silencien as voces daquelas que conseguiron saír de situacións de maltrato ou violencia aínda con ganas de berrar. Non interesa unha muller sen medo, porque unha muller sen medo non se pode controlar, unha muller sen medo é temida nunha sociedade machista e conservadora. E son eles, precisamente, os que parecen estar aterrorizados cando atacan con tanta desesperación o feminismo e os avances que se levan facendo desde fai anos pola igualdade. O home branco sente que os seus privilexios corren perigo e treme.

Teñen medo a que sexamos moitas e a que non nos poidan parar. Teñen medo a que cada ano saian máis mulleres á rúa, por iso contraatacan desde os medios de comunicación insistindo nas desgrazas que lles acontecen a aquelas que se atreven a ser persoas independentes. Fálannos do mal que están as mulleres en Marrocos ou México, por exemplo, para que esquezamos todos os dereitos que nos faltan aquí. Dinnos que confiemos na xustiza, mais a xustiza xúlganos a nós cando nos matan, cando nos violan ou cando nos negan un traballo. Os líderes de PP, Vox ou C’s izan a bandeira morada do feminismo e a arco da vella do movemento LGTBI+, ao tempo que defenden a prohibición do aborto ou tomban leis que tentan rematar coa violencia cara a estes colectivos. Alberto Núñez Feijóo non fai nada polo feminismo, mais eríxese como defensor deste. Porque vende. Desde o poder, buscan apoderarse da loita feminista e LGTBI+ porque o capitalismo non ten escrúpulos á hora de comerciar. E por iso a loita feminista ten que ser anticapitalista.

Non queren que sexamos as protagonistas da nosa historia. Edúcannos para que non nos enfurezamos, pero a furia as veces é necesaria se axuda a que nos liberemos. Non somos vítimas, somos superviventes e iso fainos fortes, e o poder capitalista e branco ten medo desa fortaleza. Por iso, polas mulleres que queren e non poden saír ese día, pola labor inclusiva dos feminismos, e por moito máis, este 8 de marzo temos que volver a ser unha multitude unida. Un berro aínda máis forte que o do ano pasado que paralice o país durante 24 horas. Porque non somos fadas nin princesas, somos persoas empoderadas. E berramos, mais xa non por medo.