O prelo
Ante a constante ameaza do fascismo, a defensa da vida

Umberto Eco desentraña o fascismo para que poidamos recoñecelo, desenmascaralo e sinalalo en calquera das formas coas que se camufla para filtrarse nas nosas vidas.
11 mar 2022 12:29

Hai uns anos, semellaba que podíamos baixar a garda e, coa seguridade de quen enuncia unha certeza, descansar sobre a estabilidade da democracia europea. Afirmamos que a época escura das guerras e os totalitarismos ficaba no pasado e que só quedaba afinar os detalles para alcanzar o bo vivir para toda a sociedade e xa non só para pequenas cúpulas privilexiadas. Cremos o conto de que Europa é o cume do progreso, o continente que vai sempre por diante e que marca a pauta que os demais, aínda no pasado, deben seguir. É quizabes por iso que o crecemento e posterior establecemento da ultradereita nos parlamentos e cámaras nos tomou por sorpresa. Mais isto só serviu para amosarnos que o fascismo sempre estivo alí, que ficara agochado, que nunca marchara. A ficción que nos contáramos rachouse.

Umberto Eco (Alessandria, 1932 - Milán, 2016) é un dos autores máis influentes da cultura occidental. A obra deste semiólogo, filósofo e escritor adoita centrarse na produción artística de vangarda (Obra aberta, 1962), na cultura de masas (O superhome de masas, 1976) e na análise e sistematización da teoría semiótica (Tratado de semiótica xeral, 1975). En 1980 publicou o libro que o consagraría como narrador, o xa clásico O nome da rosa, que recibiu o Premio Strega, máximo galardón literario de Italia.

No ano 1995, participou nun simposio na Universidade de Columbia. A conferencia que impartiu leva por título O Fascismo eterno e foi incluída na antoloxía Cinque scritti morali (1997).  Grazas á tradución de Benedict Buono e María Esther Martínez Eiras, Embora Edicións publica este texto por primeira vez en lingua galega.

Aínda que o discurso foi escrito pouco tempo despois dos atentados de Oklahoma City, un acto terrorista perpetrado por exmilitares simpatizantes da estrema dereita, Fascismo eterno dá ás lectoras a oportunidade de extrapolar o discurso do seu contexto até o noso. Coa claridade propia dun texto didáctico, o autor desentraña o fascismo para explicar a súa agoniante e constante presenza na sociedade. Nese sentido, Umberto Eco bríndanos, a través das súas palabras, unha oportunidade de comprender o estado das cousas e, sobre todo, de lembrar aqueles crimes que non deberían ser esquecidos xamais.

“En 1942, á idade de dez anos, gañei o primeiro premio dos Ludi Juvenies (un concurso de libre participación obrigada para rapaces fascistas italianos -é dicir, para todos os rapazes italianos). Elaborara con virtuosismo retórico o tema: “Temos nós que morrer para a gloria de Mussolini e para o destino inmortal de Italia?”. A miña resposta foi afirmativa. Era un mozo ben listo!”

Con este acto de memoria, comeza o libro. Non é pouca cousa: a través dos seus testemuños, Umberto Eco fala da incidencia do fascismo na vida cotiá e subxectiva. Así, desde a primeira páxina, o fascismo comeza a deixar de ser unha palabra afastada e coa sutil carga de estrañeza propia das cousas do pasado. O fascismo é subitamente algo máis tanxible, algo con implicacións na vida.

Ademais de dar espazo ás curtas anécdotas do autor, Fascismo eterno enumera as características do fascismo coa finalidade de facer fronte ao desdebuxamento do termo, ocasionado pola desinformación, pola trivalización e polo uso sen contexto e sen conciencia crítica. Esta fácil manipulación do termo, esa capacidade de camuflarse e desdebuxarse, ven de algo que sabemos desde hai tempo e que continúa a ser unha realidade: o fascismo carece dun proxecto político concreto e fundaméntase na retórica.

Neste punto, Umberto Eco axúdanos a comprender o que podería parecernos como unha serie contradicións entre diferentes proxectos fascistas. Dá luz sobre porque non podemos chamar nazismo ao falanxismo, posto que o primeiro é ante todo anticristián e pagán, mentres que o falanxismo era unha proxecto hipercatólico.

“O termo ‘fascismo’ adáptase a todo porque é posible eliminar do réxime fascista un ou máis aspectos e sempre se poderá recoñecer como fascista. Eliminade vós o imperialismo do fascismo e teredes Franco ou Salazar. Eliminade o colonialismo e teredes o fascismo balcánico. Engadide un anticapitalismo radical ao fascismo e teredes a Ezra Pound”.

Ademais disto, é fundamental mencionar un aspecto que devén da intolerancia ao desacordo do fascismo e do seu carácter nacionalista: a exacerbación e instrumentalización do medo á diferenza. Se, como di o autor, “para o fascismo, o desacordo é traizón”, a consecuencia lóxica é considerar a aquelas persoas que non concorden co proxecto da identidade nacional, como intrusas. Eco dio claro e alto: “O fascismo é racista por definición”.

Por outra banda, para o autor, unha das pezas chave do fascismo que comeza a tomar forza no presente é o “populismo cualitativo”, que se apoia na idea de que as persoas carecen de dereitos e que o “pobo” se comprende como unha masa monolítica que precisa dun líder que poida interpretala. E Eco di: “No noso futuro adivíñase un populismo cualitativo da televisión ou Internet, no que a resposta emocional dun grupo seleccionado de cidadáns pode ser presentada e aceptada como “a voz do pobo”.

Isto resoa no noso presente. No seu ensaio La palabra que aparece sobre a violencia e a palabra na actualidade, Enrique Díaz Álvarez di “Ampliar o noso xuízo e salvagardar a pluralidade e a complexidade humana ante os fanáticos do propio. En tempos nos que o corpo devén dato e un algoritmo prevé os nosos gustos e movementos, faise cada vez máis difícil poder atoparse e concretar co axeo, o reluctante, o desemellante ou oposto. Sobrelevar o desacordo. O neofascismo e tribalismo posmoderno ten moito que ver con esta cegueira e estreitez de miras. E creo que combater esta nova forma de empobrecemento da experiencia comeza por recuperar a lección de imparcialidade e ambivalencia homérica que nos obriga a reverter a toda costa a aniquilación e invisibilidade dos vencidos. Valorar casa corpo e cada historia non é un acto de piedade ou compaixón, senón de imaxinación política”.

Deste xeito, Fascismo eterno exíxenos meditar sobre o noso presente para recoñecer que os resaibos dos réximes fascistas aínda fican no proxecto do Estado nación vixente ou mesmo nos movementos sociais que, aínda nacendo desde o polo oposto á estrema dereita, comezan a desvirtuarse. Este exercicio de auto-análise pode desvelar os impactos políticos nas nosas subxectividades de tal xeito que recoñezamos en nós mesmas os erros e poidamos traballar noutro tipo de proxecto sociopolítico posible que finalmente recoñeza a diferenza non como algo que se poida eludir, nin tampouco algo que haxa que integrar, senón como algo inherente a todo territorio ou grupo social.

Umberto Eco chama a coidar o sentido das palabras para non sucumbir á manipulación ou ao esquecemento. Para que non perdan o seu valor. Coidar as palabras xera un tipo de compromiso substancial na loita pola defensa da vida. Fainos preguntarnos sobre que tipo de estratexias tomar para construír acordos e construír unha vida común.

“A vida non é tan fácil, O fascismo pode volver baixo a presenza máis inocente. O noso deber é desenmascaralo e sinalalo baixo cada unha das súas novas formas, cada día, en cada parte do mundo”.

Eco chama a un estado de alerta, a asumir a responsabilidade que cada unha de nós ten na loita pola vida. Ante esta tarefa interminable, a de defender a liberdade, a escritora Ursula K. Le Guin di:

“A liberdade é unha carga pesada, estraña e agoniante para o espírito que a leva. Non é cómoda. Non é un agasallo que se recibe, senón unha elección que se fai, e a elección pode ser difícil. O camiño ascende cara á luz; mais o viaxeiro que soporta a carga acaso non chegue xamais á meta”.

Poucos contextos como o noso espertan a sensación de que o pasado se repite, que a humanidade está condeada a repetir os mesmos erros e que, se foseo caso, o único que muda é o pano de fondo. Mais, por sorte, o tempo avanza e, por máis que queiran ser borradas, na terra fican as pegadas das palabras e historias de aqueles que nos antecederon; pegadas e palabras que viaxan no tempo até o noso presente para amosarnos, si, o ruín e escura que pode ser a humanidade, pero tamén a potencia que ten de sanar, coidar e preservar a vida. E é isto último, a defensa da vida en todas as súas formas, onde temos que dirixir a mirada e a súa procura. É a responsabilidade que temos que asumir.

Informar de un error
Es necesario tener cuenta y acceder a ella para poder hacer envíos. Regístrate. Entra na túa conta.

Relacionadas

Literatura
Literatura ‘La santita’ de Mafe Moscoso: para escribir sobre el fin del mundo
‘La santita’, libro de relatos de Mafe Moscoso, es el método pero también es el fin: pone a convivir lo precolonial con las formas de nuestro presente ultracapitalista, ultramuerte, sin exclusiones ni jerarquías.
Barcelona
Día del libro El Ayuntamiento externaliza la gestión de la vía pública en Sant Jordi, la fiesta más popular de Barcelona
Más de 800 firmas de escritoras, editoras y entidades sociales, entre otras, denuncian el copago y reclaman la reversión de este proceso. Quieren una gestión pública, y no privada, para un Sant Jordi popular, como era hasta 2022.
Educación pública
Iglesia Semana Santa: negocios, procesiones en colegios, inmatriculaciones y fervor
Más allá de la expresión cultural, la Semana Santa tiene una esfera económica que genera millones de euros y otra social que le sirve a la Iglesia Católica para legitimar sus privilegios dentro del Estado español.
Memoria histórica
Marc Solanes “Mi bisabuela luchó en el frente y fue considerada una mala madre, pero lo hizo por sus hijas”
En ‘Las niñas de Elna’ (Pollen, 2024) el periodista reconstruye la historia de las mujeres de su familia resolviendo enigmas para resignificar la imagen de la mujer en la historia.
Palestina
Palestina Viaje al fondo del horror
El fotoperiodista Javier Bauluz cubrió la primera Intifada, la primera gran rebelión del pueblo palestino desde la creación del estado israelí.
Poesía
Poesía La generación beat sigue latiendo
La generación beat es la del ritmo, del golpe, la de superar, la del latido en el papel y fuera de él. La del sentimiento desgarrador que sale del individuo, pero llega a la sociedad.
Literatura
Literatura ‘La santita’ de Mafe Moscoso: para escribir sobre el fin del mundo
‘La santita’, libro de relatos de Mafe Moscoso, es el método pero también es el fin: pone a convivir lo precolonial con las formas de nuestro presente ultracapitalista, ultramuerte, sin exclusiones ni jerarquías.
Maternidad
Maternidades Reaprender la espera
El tiempo de gestación es largo y va a un ritmo distinto al que acostumbras: el ritmo natural al que desarrolla una playa, un monte, un océano. Y no estamos ya habituados a darle la mano a la pausa.
Momus Operandi
Momus operandi Todo es una narración
Nos dicen que las mentiras son la única realidad. Que aprendamos a mentirnos, que nos engañemos, que no nos importa la salud, ni los derechos laborales, ni las violencias estructurales.

Últimas

Industria
Transición industrial Mecaner, un cierre injusto o cuatro alternativas con mirada ecosocial para mantener la fábrica de Urduliz
ESK y LAB han presentado el ‘Plan de Transición Ecosocial’ que ha elaborado la cooperativa Garúa como una herramienta para la búsqueda de soluciones al ERE propuesto por la multinacional Stellantis.
Sidecar
Sidecar Crisis intratable en la República Democrática del Congo
Una y otra vez los actores externos han fracasado a la hora de contener la escalada de violencia en la República Democrática del Congo.
Más noticias
América Latina
Caribe Haití: el fracaso neocolonial y el “eterno castigo de su dignidad”
La crisis de gobernabilidad que vive Haití después del alzamiento paramilitar que liberó a más de 3.600 presos y expulsó al primer ministro es un capítulo más de una historia colonialismo y dependencia.
El Salto Twitch
El Salto TV Economía y titulares de guerra
En el programa en directo de Economía Cabreada del 26 de marzo se hizo un análisis de la deriva bélica de la Unión Europea, sus gobiernos y de los grandes medios con Tica Font y Miquel Ramos.
Sidecar
Sidecar Soluciones bonapartistas
Las turbulencias en el seno de los dos partidos estadounidenses dominantes refleja el problema más amplio de un sistema capitalista cada vez menos capaz de proporcionar ganancias materiales a la clase trabajadora.
Memoria histórica
Memoria histórica Las nuevas leyes de memoria histórica recuperan la “concordia” franquista
La ofensiva legislativa de gobiernos autonómicos como el de Castilla y León y el País Valencià, adoptan un enfoque revisionista que amenaza los avances en el reconocimiento memorialista.
Derecho a la vivienda
Derecho a la vivienda La PAH València clama por el derecho a una vivienda digna: “¿Duermen tranquilos?”
Centenares de personas protestan frente al palacio de la Generalitat para exigir que se haga efectivo el derecho a la vivienda ante la insoportable alza de los precios.

Recomendadas

Investigación
Investigación O Goberno galego repartiu 4.000 millóns de euros en contratos a dedo en só seis anos
Desde 2018, a Xunta asinou 1.034.964 contratos sen sacalos a concurso: algo máis do 30% do diñeiro do que dispón para o exercicio de 2024. Ademais, 35.362 deses contratos teñen un importe entre 14.000 e 14.999 euros, o límite legal.
Ríos
Radiografía fluvial de España La tierra que no amaba sus ríos
Los ríos ibéricos agonizan. Casi la mitad de las masas de agua está en mal estado. Presas, sobreexplotación, contaminación y crisis climática son sus principales amenazas, con la agroindustria como mayor agresora.
Cine
María Alché y Benjamín Naishtat “El cine puede proponer imágenes y reflexionar, y por eso Milei necesita destruirlo”
María Alché y Benjamín Naishtat dirigen ‘Puan’, una película optimista y amarga, entre la comedia y el cine social, que ofrece nuevas lecturas tras los primeros cien días de gobierno de Milei en Argentina.