Derecho a la vivienda
A Xunta autoriza ao dono da principal empresa galega de desocupación a xestión de residuos industriais

O Goberno galego autorizou ao dono da principal empresa galega de desocupación a xestión de residuos industriais polo menos desde 2016 e coa intención de que poida seguir executando estes traballos até a próxima década. Desta forma, a sociedade Residuos y Reciclajes de Santiago, administrada por Francisco Javier Fernandez Ulfe, dono tamén do armazón de empresas que está detrás da marca Desokupa 24 horas, réplica asentada en Galiza do grupo de ultradereitistas Desokupa, poderá chegar até 2030 encargándose de xestionar estes residuos contaminantes co visto e prace da Xunta de Galiza.

Un extrabajador denuncia que Desokupa es una organización criminal “que delinque para enriquecerse”

Gessamí Forner

2

Desokupa

Derecho a la vivienda Un extrabajador denuncia que Desokupa es una organización criminal “que delinque para enriquecerse”

Gessamí Forner

2

Un extrabajador de la empresa que dirige Daniel Esteve asegura que no entiende cómo aún sigue operando. Acusa a los cuerpos policiales de connivencia y dejación.

Así aparece reflectido no Plan de xestión de residuos industriais de Galiza aprobado para os anos 2016-2022 e tamén no novo plan, que chega con atraso tras a extinción do seu predecesor, para o período comprendido entre 2023 e 2030. Á conselleira de Medio Ambiente, Territorio e Vivenda, Ángeles Vázquez, e á súa directora xeral de Calidade Ambiental, Sostibilidade e Cambio Climático, María Sagrario Pérez Castellanos, pareceulle ben a decisión, incluso tendo coñecemento de que esta mesma empresa foi acusada o Concello de Teo (A Coruña) en 2020 de instalar “un vertedoiro incontrolado” de residuos “sen un adecuado proceso de clasificación, tratamento, valorización e almacenamento”, tras unha investigación da inspección urbanística.

Segundo o Plan de xestión de residuos industriais de Galiza, a Xunta autoriza á empresa do dono da Desokupa galega a traballar con até 90.000 toneladas ao ano

Desta forma, a empresa Residuos y Reciclajes de Santiago está autorizada polo Goberno galego de Alfonso Rueda a ter no seu haber un vertedoiro para tratar estes residuos cunha capacidade de 90.000 toneladas ao ano, un dos 15 máis grandes de entre as decenas de recintos habilitados para iso no país. Esta redacción preguntou á Consellería de Medio Ambiente, Territorio e Vivenda se algunha das características deste armazón empresarial ou o seu historial ambiental pesara no proceso autonómico de autorización, pero ao peche desta edición aínda non recibira resposta algunha.

Un actor máis da desfeita ambiental da mina de Casalonga

Os residentes de Teo (A Coruña) xa se cruzaron con esta empresa durante a súa loita contra un proxecto mineiro e de xestión de residuos da empresa Toysal, que pretende transformar unha antiga canteira nun vertedoiro para a produción de biogás a partir de residuos orgánicos e lodos de depuradora. Este plan desencadeou desde 2018 intensas mobilizacións en Galiza por boa parte de veciños e veciñas, apoiadas pola maior parte de colectivos con experiencia na loita contra a contaminación industrial do país.

A Plataforma Casalonga Limpa de Residuos lidera esta resistencia contra unha sorte de pozo sen fondo para guindar residuos, hoxe en estado de letargo á espera de decisións xudiciais. O principal temor dos residentes é o potencial impacto negativo na saúde e o medio ambiente da zona, caracterizada por vivendas unifamiliares, importantes concas fluviais e explotacións gandeiras. O proxecto de Toysal contempla unha balsa de almacenamento de residuos cunha capacidade de 7.000 metros cúbicos, coa intención de procesar ao redor de 70.000 toneladas de desperdicios anuais, incluíndo xurros, subprodutos cárnicos e esterco.

Pois ben, grazas á organización social tras esta plataforma, veciñas e veciños de Teo descubriron como a sociedade do dono da empresa de desocupación participara: “A actual propietaria da mina Casalonga, contratou a unha empresa acreditada por ENAC para caracterizar os residuos que a compañía Residuos y Reciclajes de Santiago S.L. abandonou no vertedoiro ilegal de Casalonga, situado no municipio de Teo”, relatan na súa investigación. A caracterización dos residuos abandonados nese vertedoiro ilegal de Casalonga, en Teo, explican “indican que o chan está contaminado con residuos perigosos con forte presenza de amianto e hidrocarburos, o cal pode constituír un perigo para a saúde das persoas por inhalación de asbesto, altamente canceríxeno”.

El ‘fake’ de la okupación sigue ganando elecciones

Martín Cúneo

2

Derecho a la vivienda

Derecho a la vivienda El ‘fake’ de la okupación sigue ganando elecciones

Martín Cúneo

2

Una campaña de la derecha y la extrema derecha consigue explotar “anécdotas extremas” y ‘fake news’ para situar la okupación como el principal problema de la vivienda.

El fantasma de la okupación, agítese antes de usar

Unha fonte de información habitual na prensa de dereitas

Unha das maneiras máis rendibles que ten a marca comercial desta sociedade, Desokupa 24 horas, para darse a coñecer é a rede de colaboracións que teceu cos medios conservadores en Galiza e no resto do Estado español. O seu dono, Francisco Javier Fernandez Ulfe, é unha fonte de información regular para decenas de noticias e reportaxes onde se criminaliza habitualmente a situación precaria de centos de persoas sen alternativa habitacional; alardéase da capacidade de intimidación dun grupo de homes; ponse en dúbida a capacidade o sistema xudicial español; enuméranse os seus supostos éxitos; promóvense os seguros “antiokupación”; confúndense deliberadamente os tipos penais de usurpación e violación dunha vivenda; e até se encomia o físico do seu propietario: “Ten as costas como un armario aberto”. O resultado: decenas de páxinas de publicidade gratuíta que, ademais, alimentan o bulo da ocupación como un problema estrutural en detrimento de análise do mesmo calado sobre o mercado inmobiliario e a limitación do acceso á vivenda.

Desde 2020, as cifras de xuízos verbais de ocupacións ilegais non deixaron de descender. En 2018, o número de xuízos sobre ocupacións ilegais de vivenda chegou ao seu máximo: 4.017 anuais. En 2022, reducíronse a 2.785, un 20% menos que o ano previo. No Estado español, o parque inmobiliario supera os 25 millóns de vivendas e os pisos con problemas de okupacións apenas representan o 0,01%, ademais de que a inmensa maioría levan a cabo en vivendas non habitadas. En cambio, en 2022, ese mesmo ano, producíronse 38.269 desafiuzamentos, sete de cada dez por non poder pagar o aluguer. O último informe respecto diso, dos Mossos d’Esquadra, relataba como no caso de Catalunya, o territorio con máis ocupacións, o 97,7% dos pisos ocupados en 2022 estaban deshabitados.